Terug naar juni 2008

1 juli 2008

Het is een slecht jaar voor schrijvers. Ze ontvallen ons bij bosjes. Nu weer Mies Bouhuys en F.L. Bastet.

Gisterenavond riep Jaap uit V3b na het eten in Rhenen, toen hij wegfietste, tegen me: 'Veel plezier op het kerkhof'. De rest keek hem en mij niet-begrijpend aan. Ik had zijn vader verteld dat ik deze zomer in Friesland wat schrijversgraven wil bezoeken. Blijkbaar hebben ze het daar thuis over gehad.

Het voetbal is afgelopen. Wimbledon loopt al op zijn eind, kwartfinales vandaag, dit weekend zal de Tour de France wel beginnen en dan moeten we nog een anderhalve week naar school. De basisscholen zelfs nog een week meer. Het voelt niet goed. Als de Tour de France bezig is, hoor je schoolvakantie te hebben.

Vanavond sta ik de voortuin te sproeien. Ik zie plotseling dat de dahlia's al bloeien. Herfstbloeiers! En we moeten nog anderhalve week naar school voordat het nog maar zomervakantie is.

Ik blader wat oude tijdschriften door, ook om er artikelen uit te scheuren. In de'Vrij Nederland' van 17 maart 2007 staat een aardig artikel over dwarse personages in de literatuur:
- Mr. Toad uit 'The Wind in the Willows' van Kenneth Grahame
- Christof Anijs uit 'Publieke werken' van Thomas Rosenboom
- Japi uit 'De uitvreter' van Nescio
- Pietje Bell uit 'Pietje Bell' van Chr. van Abkoude
- Keefman uit 'Keefman' van Jan Arends
- Ik uit 'Ik Jan Cremer' van Jan Cremer
- Boorman uit 'Lijmen/Het Been' van Elsschot
- Professor Spothuyzen uit 'De Kapellekensbaan' van L.P. Boon
- Doorn uit 'Doorn' van Bas van Putten
- Lodewijk Stegman uit 'Ik heb altijd gelijk' van W.F. Hermans
- Ferdinand uit 'Dood op krediet' van Céline
- Maarten 't Hart in zijn autobiografie 'Een deerne in lokkend postuur'
- Meneer Visser uit 'Meneer Vissers hellevaart' van Simon Vestdijk

Eerste vraag die ik mezelf bij zo'n lijstje stel: 'Heb ik ze allemaal gelezen?' Nee, 'Doorn' en 'Dood op krediet' niet. In 'Publieke werken' ben ik ooit begonnen, maar ik heb het niet uitgelezen. Tweede vraag: 'Wie zijn uit dat lijstje mijn favoriete personages (is dat hetzelde als 'Wat zijn mijn favoriete boeken?): Japi en Keefman. Mr. Toad valt voor mij buiten het lijstje: De anderen zijn eigenwijs, maar wel sympathiek als romanfiguur. Mr. Toad vond ik (vroeger al) uitgesproken onsympathiek. Derde vraag: 'Mis ik dwarse personages?'. Dat is een lastige. De meest uitgesproken figuren staan er wel in. Katadreuffe uit 'Karakter' van Bordewijk misschien?

De mooiste omschrijving in het artikel is die van de hoofdfiguren van Bas van Putten:

Doorn is een zielsverwant van al die andere personages die rondlopen in het volstrekt eigenzinnige universum van Bas van Putten, of het nu Johannes Bach uit De evangelist of de naamloze biograaf uit zijn laatste roman Drijfjacht is. Ze hebben een tomeloze aandrang al wat oppervlakkig, klein of onecht is te ontmaskeren, verlangen naar zuiverheid en rijken naar hoger. Om te falen natuurlijk. Geniale afbrekers zijn het. Maar opbouwen, ho maar. Hun nietsontziende en besmettelijke razernij vormt een groot gevaar voor henzelf en voor de lezer.

2 juli 2008

Hierboven staat een 'wordle' van dit weblog van de maand juni. De beste vertaling is 'woordwolk'. Zo'n woordwolk geeft weer hoevaak woorden in een bepaalde tekst voorkomen. Hoe groter hoe woord, hoe vaker het woord in de tekst staat. Jonathan Feinburg maakte een website waarop je zulke 'wordles' van elke tekst kunt maken. In Engelse teksten filtert het programma veel voorkomende woorden als lidwoorden en voorzetsels eruit. Maar ook bovenstaande woordwolk is wel herkenbaar van mij door woorden als leerlingen, Veenendaal, boeken en boekenmarkt. Op de site kun je van dezelfde tekst vele 'wordles' maken, je kunt het letterype en de kleur aanpassen enz. Van dezelfde tekst geeft het dan bijvoorbeeld ook deze woordwolk:

Dat is ontzettend leuk speelgoed. Wat gebeurt er bijvoorbeeld als je de tekst van de 'Blauwbilgorgel' van Buddingh' invoert? Dat levert een Blauwbilwordle op:

Als het gedicht korter is, wordt het nog herkenbaarder. 'Op een konijn' van Kees Stip:

Bij Noordwijk zwom een nat konijn
te midden van een school tonijn.
"Tja, "sprak het beest, "dat tomt er van
als men de ta niet zeggen tan."

 

Sportdag voor de brugklassers vandaag, op de hockeyvelden van Spitsbergen. Heerlijk zonnig weer, bijna te warm, maar er was voldoende te drinken. Ik stond met Semih bij het badminton. Het was een leuke dag en aan de koppies van de leerlingen te zien, hadden zij het ook goed naar hun zin:

         

Een interessant mailtje vandaag over Jan Hanlo en het adres waar hij in Amsterdam woonde (en het gedicht 'De mus' schreef?):

'Mats, Ik heb misschien een leuke toevoeging voor de Hanlo-website. Rond 1960 - ik was toen 16 - heb ik Jan een aantal malen ontmoet. Hij huurde een kamertje in het kamerverhuur- en pensionbedrijf van mijn tante. Dit was gevestigd in een groot herenhuis aan de Prinsengracht, enkele panden verwijderd van de Leidsestraat en dus vlak bij het Leidseplein. In die tijd het culturele centrum van Amsterdam. Hierin woonden vrijgezelle dames en heren. In de grote kamers op de begane grond woonde b v .een advocaat, notaris e.d. Op de hogere verdiepingen kantoorbedienden, middenstanders e.d. Jan woonde in een zeer klein kamertje in de top van het pand; nauwelijks 2 bij 3 meter. Als Jan daar zat te schrijven, moet hij de mussen op het dak en in de dakgoot gehoord hebben.
Als ik in de zomervakantie bij mijn tante logeerde, was Hanlo meestal naar zijn familie in Limburg. Ik logeerde - met zijn medeweten - dan in zijn leegstaande kamertje en hoorde dan de oorspronkelijk versie van zijn gedicht DE MUS. Tjielp, maar ook wel Tsjirp en Tsjierp of eenvoudig Tjilp.
'

Dat gedicht 'De mus' is dan weer een prachtige tekst voor zo'n wordle, omdat het in feite maar uit één woord bestaat. Ik kan het niet laten:

Vanavond kijk ik nog van één klas de toetsen na, dan zit dat er voor dit (school)jaar ook weer op. Ook in deze klas schrijven enkele leerlingen onder de toets een korte persoonlijke groet. Van één van die onderschriften ben ik even stil:

Bedankt voor uw lessen in het afgelopen jaar.
Mevrouw ..... gaf Nederlands als een vak.
U gaf het meer als een mooie hobby (hobby, Engels)

Tot volgend jaar.

Dat is wat mij betreft precies de spijker op de kop: ik wil ze meegeven dat Nederlands leuk is!

3 juli 2008

Ik vreesde dat ik één toets kwijt was, maar vandaag was er een inhaaldag voor gemiste toetsen (ik heb ruim twee uur gesurveilleerd) en deze leerling kwam de toets inhalen. Hij was de dag van de toets wel op school geweest (en stond dus als aanwezig genoteerd), maar was ziek naar huis gegaan. Veel dingen lossen zichzelf op.

Op 13 juni stond er een recensie van Wim Huijsers 'Dordt, wat zal ik ervan zeggen.Literair wandelen door het Dordrecht van Kees Buddingh'' in de Volkskrant. Ik had er overheen gekeken. Het is een hele positieve recensie met een mooie opening:

Ida Gerhardt dichtte over Kampen, Simon Vestdijk verhief Harlingen tot Lahringen en J.C. van schagen schreef zijn Domburgse Cahiers, maar geen Nederlandse auteur was zo aan zijn woonplaats geklonken als C. Buddingh' (1918-1985). In gedichten en dagboeken beleed Buddingh' zijn liefde voor Dordrecht, onmiskenbaar gepassioneerd, maar gedempt door de grijstinten die een oude provinciestad betamen.

En ook aan Wim Huijser zelf wordt een mooie zin gewijd:

In Huijser heeft Buddingh' postuum een geestverwant gevonden, die net als hij het kleine niet gauw te klein is.

Gemeenteraad vanavond, met een overvolle tribune. Op de agenda stond de bespreking van de rapporten over de bouw van het zwembad en de organisatie van de projectgroep bij die bouw. Die rapporten zijn vernietigend. Er is met budgetten geschoven, er is bewust op verkeerde posten geboekt, de raad is niet geïnformeerd, er is op meerdere niveaus informatie achtergehouden. Woorden als 'onrechtmatig' vallen om de haverklap. Als je het rapport leest, is er eigenlijk maar één conclusie mogelijk: Wethouder naar huis sturen en projectleider ontslaan. Enkele weken geleden werden er door diverse politici en partijen nog grote woorden gesproken, maar die grote woorden zijn verdampt. In het proces van nadenken en vergaderen is men weggegleden van de conclusies van het rapport naar de mogelijke gevolgen van een weggestuurde wethouder (of wethouders) en vervolgens heeft men dat niet aangedurfd. Dat resulteerde vanavond in een vier uur durende rituele dans om de hete brij, waarbij nog wel stevige taal werd gebruikt, maar waarbij aan die stevige taal geen conclusies werden verbonden. Je kunt niet in de vergader- en achterkamers kijken, dus het is onduidelijk welke machtswoorden gesproken zijn en welke geheime agenda's er een rol spelen. Uiteindelijk is er unaniem een 'motie van treurnis' aangenomen. Daarin worden aan het college eisen gesteld m.b.t. het beter informeren van de raad, het beter opzetten van projecten én het komen tot een herschikking van taken. Dat lijkt nog wel iets, maar het is een slap aftreksel van wat het had moeten zijn. Als dit soort rapporten niet genoeg is om een wethouder weg te sturen, wat moet er dan op tafel komen om iemand wél weg te sturen?? Het college krijgt carte blanche, ze kunnen hun gang gaan. De raad heeft geen tanden, geen ballen en geen ruggengraat. Men verwijt het college dat het de gemeenteraad niet serieus neemt, maar waarom zou het college een raad serieus nemen, als die raad zichzelf niet eens serieus neemt. Landelijk heb ik de laatste tijd grote moeite met de gang van zaken binnen de PvdA. Ik blijf lid omdat de plaatselijke politiek me aan het hart gaat, maar na zo'n Oosteuropees aandoend showproces ga ik toch serieus overwegen mijn lidmaatschap op te zeggen.

1 bestelling: knipsel M. Februari.

4 juli 2008

  In de Volkskrant schrijft Arjan Peters vandaag enthousiast over 'De grote verbittering' van W. Walraven, zoon van Willem Walraven. Peters kocht het boekje onlangs voor één euro bij een antiquariaat en werd erdoor gegrepen.
Dat brengt mij erop dat ik de Schrijversinfobladzijde over Walraven nog moet aanvullen met mijn aantekeningen n.a.v. het lezen van de 'brieven' van Walraven. Dat boek is uit, maar ligt al een paar maanden op mijn nachtkastje te wachten op de verwerking van die aantekeningen.

De lui, die het in de wereld het beste hebben, zijn de lui, die het minste weten.
Die zijn dikhuidig en onkwetsbaar en laveeren overal doorheen.
Ze buigen voor alles en zoeken naar den minsten weerstand.
Dat is de manier.
Niet nadenken; eerst de krant lezen en dan pas je meening vormen,
d.w.z. de voorgekauwde meening van de krant.
Je aansluiten bij die kliek, die het meeste voordeel biedt.
Dat is de manier.
Niet denken, behalve over de rommel, waarin je 'handelt'.
Zooals Droogstoppel over de koffie.
(Willem Walraven, brieven, 20-04-1930, blz. 173)

 

Het burgerlijke huwelijk is de trouwste en hechtste bondgenoot van de huidige kapitalistische samenleving.
Door geen enkel middel worden de geesten zo getemd als door het huwelijk,
met als zijn zorgen en beslommeringen en zijn afmattende problemen.

(W. Walraven, 13-03-1935, blz. 186)

Mijn knipsels van en over Buddingh' zijn niet te koop, maar ik heb er wel een overzicht van op Schrijversinfo gezet. De knipsels die ik van anderen overnam zijn niet altijd volledig gedateerd en/of voorzien van bronvermelding. Vandaag mailt mij een journaliste over een door haar geschreven artikel waarbij ik niet de oorspronkelijke krant had vermeld. Dat is de Arnhemse Courant geweest!

1 bestelling: 4 x Jef Geeraerts.

5 juli 2008

Zeker, in Multatuli tref je allerlei zwakke plekken aan. In zijn leven en in zijn werk.
Dat is zoo bij Goethe, bij Heine, bij Molière en Hugo, bij Huet en Van Eeden.
Het is best te begrijpen, dat de eerlijke, rechtschapen Potgieter Multatuli niet kon luchten,
maar hij steunde toch Tine met geld, omdat zij de vrouw was van dien vent, dien hij niet kon luchten!
Zoo moeten wij tegenover M. staan, en niet zooals de Van Vlotens en de Jonckbloets.
Overigens, hij kan zijn, wat hij is, ik hou van hem met een blinde liefde,
die te vergelijken is met de liefde van een voor de fouten van zijn kind verblinden vader.
En Droogstoppel leeft nog heden. Ik heb hem persoonlijk gekend en ik ken hem nog.
Een kostelijke creatie, die altijd wordt doodgezwegen overigens op het Velperplein.
(W. Walraven, Brieven, 07-02-1941, blz. 642)

Het ligt niet in mijn eigenlijke oorspronkelijke aard boos te worden, want ik kan veel verdragen,
veel dingen laten me koud me koud, van veel dingen kan ik den grappigen kant zien,
en ik heb het bovendien heel druk met mijn eigen overpeinzingen, die me zeer gelukkig maken.

(W. Walraven, Brieven, 17-07-1941, blz. 830)

Ik wilde vanochtend proberen of je in wordles bepaalde woorden ook uit kunt sluiten. Dat zouden dan vooral de lidwoorden, de voorzetsels en de voornaamwoorden moeten zijn. Toen ik op 2 juli dit weblog van juni in zo'n wordle stopte kwamen immers vooral de woorden het, van, een, aan, ik, je e.d. naar voren. Ik probeerde het met diezelfde tekst nog eens. Blijkbaar heeft de maker van het programma het in de afgelopen dagen aangepast aan het Nederlands, want die woorden zijn nu al automatisch weggelaten!

Het woord 'wel' springt eruit. Blijkbaar is dat een stopwoordje van mij (?). Verder herken je woorden over school (klassen, leerling), over boeken (boekenmarkt, boek, boekje, gedichten, bestelling) en schrijversnamen (Buddingh', Terlouw, Oomen, Hoogstraten, Slee). Ik vind dit wel een voor mij heel typerende woordwolk. Weer dat woordje 'wel' in de laatste zin. Een woordwolk van mei zou aan moeten kunnen geven of ik dat woord altijd veel gebruik:

En jawel, 'wel' staat er weer vrij groot in. De conclusie moet dus zijn dat ik dat woord (te) vaak gebruik. Ik moet daar op gaan letten. Uit de wordle spreekt verder de stedentrip naar Parijs en het bezoek van Wim Huiser aan mijn VWO3-klassen. Ik zei het op 3 juli al: leuk speelgoed! (en nog leerzaam ook)

Voor de tweede keer binnen een week mailt iemand me een herinnering aan Jan Hanlo. Toeval bestaat niet:

'Hoi, Mijn naam is Max Muijderman. Ik heb Jan Hanlo nog gekend. toen ik nog een jongetje van een jaar of 6 was. Ik had twee broers Peter En Henny. Henny heeft Jan Hanlo leren kennen in Amsterdam en Jan heeft hem meegenomen naar de Rode leeuw op het Rokin. Daarna heeft hij hem naar ons huis terug gebracht in Amsterdam oost. Hij heeft toen aan mijn ouders gevraagd of hij zo nu en dan ons drieën mee mocht nemen, zodat wij er ook eens uit konden. Hij bracht ons elk jaar naar Artis en we hadden het heel fijn met hem. Ik meen mij te herinneren dat hij vlak bij Artis familie had, waar wij ook op visite gingen met hem. Mijn moeder heeft nog een gedicht van hem wat ik nooit ergens ben tegen gekomen van hem. Het gedicht heet De drie koningen en ging over mij en mijn broers. Misschien dat het wel is uitgebracht, dan zou ik graag weten waar. Mijn moeder heeft het door hem gemaakte gedicht in orginele tekst nog in haar bezit. Ik wou deze belevenis met u delen. Met vriendelijke groet, Max Muijderman'

6 juli 2008

Tientallen knipsels van en over Hugo Brandt Corstius aan het knipselarchief toegevoegd. In de knipsels komt ook de hele P.C. Hooftprijs-affaire van 1985 weer langs. Interessante literatuurgeschiedenis! Over Hugo Brandt Corstius had ik al een aparte bladzijde met knipsels gemaakt. Ik overweeg om dat ook te doen over andere schrijvers, bijvoorbeeld van die schrijvers waarvan ik meer dan (pakweg) honderd knipsels te koop heb staan.

 
De bruidssluier is een onstuimige groeier. Zeven meter per jaar heb ik ooit ergens gelezen en ik geloof het. Hij had zich op het dak van de bijkeuken in de ontluchtingspijp geslingerd. Daar heb ik hem vanmorgen toch maar uit vandaan gesnoeid en getrokken.

Een gedenkwaardige finale op Wimbledon vandaag. Nadal verslaat Federer in een spannende vijfsetter. Federer kwam nog terug van een 2-0 achterstand in sets. Ik merk dat ik het Nadal wel gun, al is het maar omdat hij zoveel op Semih lijkt, of Semih op hem. Vanmiddag waren we al op Spitsbergen waar Martijn een dubbel-finale speelde met Van Offeren. Ze verloren, maar het was een leuke wedstrijd om te zien.

     

7 juli 2008

De brugklassers waren vandaag naar Walibi. Ik heb met alle mentoren (van tweede en derde klassen Havo/Vwo) de rapportvergaderingen van morgen voor zitten bereiden. Er zijn nog verschillende leerlingen, waarvan ik dat niet verwacht had, toch over. Dat is eigenlijk aan het eind van elk schooljaar zo. Leerlingen weten van zichzelf dat ze wel harder hadden kunnen werken en gooien er dan de laatste periode nog een schepje bovenop. Aan de andere kant blijven er ook een stuk of drie zitten, waarvan ik (en zij waarschijnlijk zelf ook) verwacht had dat ze over zouden gaan. Dat wordt na de vergadering van morgen nog een bittere pil.

Aan het begin van de avond heb ik de laatste Hugo Brandt Corstius-knipsels in zitten voeren. Om 20.03 uur mailde er al iemand dat hij belangstelling voor een aantal van die knipsels heeft. Zo snel zou het altijd moeten gaan.

2 bestellingen: knipsel John Gabriel Stedman, Maak van Suriname de eerste vrije vrouwenrepubliek, 4 delen J. Fiegee, 'Gemakkelijke melodieën voor harmonium'.

8 juli 2008

Zo, de rapportvergaderingen zitten er ook weer op. Een intensieve dag. Aan één stuk door vergaderd van elf uur tot half vijf en dan zit ik ook nog tijdens die vergaderingen een verslag van wat er gezegd wordt te maken op mijn laptop. Veel puf heb ik daarna niet meer over. Toch heb ik die puf daarna nog nodig, want er zijn altijd ouders die het niet eens zijn met het feit dat hun kind blijft zitten, of met het profiel dat hun kind moet of niet mag volgen. Het is goed dat ouders voor hun kind opkomen, maar bij dat soort telefoongesprekken heb je ook weer al je concentratie nodig.

Eén van de ambulante begeleiders van rugzakleerlingen bij ons op school kwam op mijn Schrijversinfo terecht. Hij blijkt een liefhebber van de dichter Bergman te zijn: 'Goedenavond Mats, Wat deed ik vanavond een leuke ontdekking op internet. Bij het herindelen van mijn boeken in mijn kasten (dat gebeurt zo eens in de drie jaar) kwam ik de bundels van Bergman weer tegen. Als geboren Bergambachtenaar kreeg ik zo'n 25 jaar geleden belangstelling voor deze van oorsprong Bergambachtse dichter. Ik ontdekte hem in de verzamelbundel van Komrij en kocht in de loop der jaren 'Modus Vivendi', 'Ik ga mezelf maar na', 'Leyenburg' en 'De tijd te lijf'. Veel van zijn gedichten 'spraken mij aan' (wat dat ook betekenen mag) en een aantal vind ik ronduit geweldig. 'De tijd te lijf' vond ik bij eerste lezing wat fragmentarisch, zeg maar 'van de hak op de tak', maar bij herlezing (jaren later) kon ik er veel meer waardering voor opbrengen. Toen ik vanavond aan het googelen sloeg om na te gaan of er recentelijk nog werk van hem was verschenen, stuitte ik op de Bergman-bi(bli)ografie, samengesteld door niemand minder dan Mats Beek. Laat ik Mats Beek nu in een heel andere hoedanigheid kennen. Deze ontdekking deed me zoveel deugd, dat ik het je wel even wil laten weten. Behalve rugzakleerlingen hebben we er een gespreksonderwerp bij. Matthijs Graafland
P.S. Mijn dochter deed vorig jaar eindexamen VWO. Volgens mij is zij één van de weinige Nederlanders die Bergman op haar literatuurlijst heeft staan.
'

3 bestelling: Yves Congar, 'La crise dans l'Église et Mgr Lefebvre', Anthony van Kampen, 'Corsicaans avontuur', J. Fiegee, 'Gemakkelijke melodieën voor harmonium'.

9 juli 2008

 
'Hier is ... Adriaan van Dis', het spraakmakende en tot nu toe ongetwijfeld beste boekenprogramma is uitgegeven in een box met tien DVD's. Die wil ik nog wel een keer hebben, maar hij kost € 75,00, dat houdt me nog een beetje tegen. Nu zie ik in 'Vrij Nederland' een wonderlijk aanbod: als je een halfjaarabonnement neemt (dat kost € 80,50) dan krijg je die DVD-box cadeau. Dan heb je een half jaar dat blad voor € 5,50! Het abonnement loopt na dat half jaar wel door, maar je kunt ook iemand een halfjaarabonnement cadeau geven, dan krijg je zelf die DVD-box en zo'n abonnement stopt automatisch na een half jaar. Wie wil er voor pakweg € 40,00 een halfjaarabonnement? Dat krijg je van mij voor dat geld!

Vanavond is er een ledenvergadering. Het zal o.a. gaan over de 'zwembadaffaire'. Ik heb de afgelopen week wat mensen gesproken zowel uit de PvdA als uit andere partijen en ik ben daar niet vrolijk van geworden. Ik durf de stelling aan dat als Bertus van de Bos wethouder van sport was geweest en Jaap Pilon wethouder P&O het heel anders was gelopen. Dan was de wethouder sport naar huis gestuurd en had P&O niet zo zwaar gewogen. Bij heel veel mensen heeft het gevoel meegespeeld dat Jaap Pilon toch zo'n aardige jongen is. Een hele nare vorm van (letterlijk) vriendjespoltiek dus.

10 juli 2008

Ik kreeg vandaag al een mailtje van iemand n.a.v. mijn oproep van gisteren over een halfjaarabonnement op Vrij Nederland voor half geld. Dat gaan we regelen.

Hectische laatste dagen op school. Gelukkig vinden we ook tijd voor wat rustiger (en leuke) dingen. Vanmiddag aten we met de hele sectie Nederlands bij 'Meneer de Uil'. Ter afsluiting van het schooljaar, maar ook bij wijze van afscheid van Rianne. Zij gaat volgend jaar bij de lerarenopleiding onze nieuwe collega's les geven. Ik twijfelde bij mijn bestelling tussen een uitsmijter van het huis en een tortilla gevuld met roergebakken paddestoelen en groenten. Ik nam de tortilla. Het was lekker, maar niet geweldig. Eén van de collega's had wel zo'n uitsmijter en ik had toch een beetje spijt van mijn keuze. Het was een gezellige bijeenkomst. We doen dat soort dingen te weinig; je hebt even echt tijd voor elkaar, praat ook eens over andere dingen dan school en leert elkaar wat beter kennen. Rianne had als afscheidscadeautje voor alle collega's een CD bij zich. Muziek waarvan ze verwachtte dat we dat niet kenden en die ze wel bij ons vond passen. Ik kreeg van haar 'Everything must go' van de Manic Street Preachers.

Deeltje 5 van 'Pim, Frits en Ida' van Godfried Bomans heet 'De schat van Brederode'. Het verhaal speelt zich af op de Ruïne van Brederode. Dit zijn de resten van Kasteel Brederode bij Santpoort-Zuid. Het kasteel is in de tweede helft van de 13de eeuw gesticht door Willem van Brederode. De ruïne is te bezichtigen en de beheerder houdt er ook een klein (souvenir)winkeltje op na. Vandaag verkocht ik aan die beheerder de pakweg dertig deeltjes van dit boekje die ik nog op de plank had liggen. Hij komt ze in één van de komende weken halen. Later bedacht ik dat het ook wel een idee is om ze te gaan brengen en daar volgende week een vakantie-uitstapje van te maken.

1 andere bestelling: setje bodemkaarten Blad 57 Oost Valkenswaard Blad 58 West Roermond.

11 juli 2008

De laatste schooldag. De leerlingen kwamen hun rapporten halen en er was een afsluitende vergadering, waarin afscheid werd genomen van diverse collega's. Een stuk of tien collega's, die allemaal in de vakantie jarig zijn, hadden een ijscoboer geregeld, zodat er voor iedereen in een schorsing van de vergadering een ijsje was. Een leuk idee. Alleen het weer had er iets meer zomers bij moeten zijn. Van Semih en zijn moeder kreeg ik een mooie bos rozen. Hij heeft zijn overgangsdiploma gehaald en kan door naar het ROC. Het heeft hem en mij (en zijn ouders) moeite gekost, maar het is gelukt. Van dit soort dankbaarheid krijg ik een brok in mijn keel. Het hoeft niet, het is je werk, maar het is wel heel leuk.  

  Nadat ik de fiets in de schuur had gezet, zag ik een vreemd paars blad op de vijver. 'Heb je het gezien?' zei ik tegen Lidy, 'nu bloeit er ook één van de waterlelies die we nog nooit hebben zien bloeien!' Ze moest er erg om lachen. Het is een nep-waterlelie die ze vanmorgen bij Groenrijk heeft gekocht. We zagen ze al eens eerder liggen en ik wilde toen niets van die nepdingen weten. Maar blijkbaar herken ik ze toch niet direct als namaak.

Lidy's vader zou vandaag met zijn broer en een zus naar een hotel in Florence. Op Schiphol is hij niet goed geworden en ze zijn weer naar huis gekomen. Hij bleek de hele nacht (van de spanning) niet geslapen te hebben. Zijn bloeddruk daalt dan zodanig dat hij wegvalt. Ik vrees dat hij zal moeten accepteren dat je, als je bijna negentig bent, toch van sommige dingen zult moeten afzien. Reizen in juli en augustus hoort daar dan zeker bij.

Op Schrijversinfo heb ik vandaag de bladzijde over Helma Wolf-Catz toegevoegd.

12 juli 2008

De natuur is minder uitbundig dan vorig jaar. Vooral de hortensia's bloeien veel minder uitbundig, maar ook de druif heeft veel minder trossen en kersen hebben we dit jaar helemaal niet. Het zal wel met de temperatuur in het voorjaar te maken hebben o.i.d..

De nepwaterlelie van gisteren is onder water verdwenen. Blijkbaar kun je ze niet doorlopend op de vijver laten drijven. Je moet ze apart houden en als er visite komt gauw op de vijver leggen. Imponeernepwaterlelies zijn het.

Als Lidy en ik vanmiddag in de voortuin wat een het verpoten en rommelen zijn stopt er een auto aan de overkant van de weg. Jaap Pilon. Hij ziet er slecht uit, aangeslagen, en heeft behoefte aan een praatje. Of eigenlijk heeft hij behoefte aan rechtvaardiging. Hij trekt zich het hele gebeuren persoonlijk aan. Dat is ook wel logisch en zulke maanden als de laatste twee gaan je als mens niet in kouwe kleren zitten, maar als je al zo lang in de politiek meedraait, dan moet je toch onderhand geleerd hebben hoe politiek werkt en dat vriendschappelijkheid in de politiek maar een heel beperkte houdbaarheid heeft. Hij voelt zich persoonlijk aangevallen, neemt dat blijkbaar vooral de PvdA kwalijk en vindt serieus dat hem niets te verwijten valt. Hij heeft er op deze manier geen zin meer in, weet niet of hij na zijn vakantie (die over een week begint) nog terug komt en is vast van plan een boek te gaan schrijven waarin hij iedereen (en zeker de PvdA) wel eens op zijn nummer zal zetten. Zo'n rancuneuze houding past hem slechter dan het joviale dat hij meestal uitstraalt.
Jaap meldt dat de oppositiepartijen allemaal bij hem langs zijn geweest om hun steun uit te spreken en hij heeft dat bij de collegepartijen gemist. Daarna herinnert hij me aan het rapport dat er tien jaar geleden over mij en mijn school lag en zegt: 'Jij moet toch weten hoe zoiets voelt'. Jazeker weet ik dat, vandaar dat ik hierboven ook schreef dat zoiets je niet in de kouwe kleren gaat zitten. Wat Jaap even vergeet is dat hijzelf toen ook niet bij mij langs is geweest om mijn mening te horen (laat staan om steun uit te spreken) en dat hij genoeg aan het rapport had om er zijn mening op te baseren.

Aan het eind van de middag en in het begin van de avond heb ik een paar honderd knipsels ingevoerd: o.a. Hella Haasse, Leon de Winter, J.M.A. Biesheuvel. Ook heb ik van Godfried Bomans de lp's 'Bomans in triplo' en 'Verhalen van Godfried Bomans' te koop gezet, nadat ik ze voor mezelf had gedigitaliseerd.

1 bestelling: Rob Nieuwenhuys, 'Vergeelde portretten uit een Indisch familie album'.

13 juli 2008

De Stichting Literaire Activiteiten Utrecht presenteerde in maart van dit jaar de Utrechtse Literaire Canon. Een 'top-honderd' van Utrechtse schrijvers uit alle eeuwen. Ik heb de vermelding in deze canon bij alle honderd bladzijden van Schrijversinfo opgenomen. Achtentwintig van die schrijvers staan al online. Aan zesenzestig andere wordt gewerkt en van zes ervan moest ik nog aan een bladzijde beginnen (Isaak van Rennes - nr. 55, James Boswell - nr. 65, C.L. Schuller tot Peursum - nr. 66, Johanna Engela Swellengrebel - nr. 68, Frans de Geetere - nr. 91, H.P.G. Quack - nr. 92).

Het is een beetje mode dit soort canons. Heeft er al eens iemand nagedacht over een Veense Literaire Canon. Ik vrees van niet. Dan zal ik een voorzet geven. Honderd schrijvers is wat veel gevraagd, maar twintig moet lukken.

 De Veense Literaire Canon:

1. Kees Stip (1913-2001)

Kees Stip werd in 1913 in (Gelders) Veenendaal geboren. Op verzoek schreef hij een Veenendaals volkslied. In zijn poëzie noemt hij Veenendaal niet, al is het dorp in zijn sonnetten in 'Au, de rozen bloeien' (1983) wel te herkennen. In zijn herinneringen in 'Geen punt' (1998) komt zijn geboorteplaats enkele malen naar voren. Op 20 januari 2001 werd op het geboortehuis van Kees Stip (Nieuweweg 66) een plaquette onthuld. In het Veenendaals museum 'Het Kleine Veenloo' was in mei 2003 een tentoonstelling over zijn leven en werk. De gemeente Veenendaal gaat het nieuwe cultuurplein in het centrum naar Kees Stip noemen.

2. Gerard Reve (1923-2006)

Van mei 1971 tot voorjaar 1972 woonde Gerard Reve in Veenendaal. Hij schrijft aan Josine M. 'In Veenendaal heb ik een evenwicht gevonden, dat ik nooit eerder in mijn leven heb gekend. Eindelijk ontplooit zich mijn talent in volle kracht'. Hij woonde aan de Boslaan met Henk van Manen (in zijn werk bekend als Woelrat) en diens moeder. Veel van de 'Brieven aan Simon Carmiggelt' (1982) zijn in Veenendaal geschreven. In deze brieven geeft hij ook korte beschrijvingen van het huis aan de Boslaan en van de omgeving (bijv. restaurant La Montagne). Ook beschrijft hij een vechtpartij in een supermarkt.

3. Arend van Dam (1953)

Arend van Dam is een landelijk bekend jeugdboekenschrijver en beeldend kunstenaar. Hij woonde vijfentwintig jaar in Veenendaal, waar hij een bekend gezicht was. Zeker in diverse cafés, waar hij placht te schrijven aan de stamtafel. In 2004 verhuisde hij naar Harlingen.

4. Rik Valkenburg (1923-1994)

Rik Valkenburg werd geboren in Veenendaal, in de Achterkerkstraat. Hij werkte in de Cavansa-sigarenfabriek, leerde van zijn broer het kappersvak en had later zijn eigen kapperszaak aan de Zandstraat. Hij kreeg landelijke bekendheid door zijn interview-boeken en werd (ook) landelijk een veelgevraagd spreker. Na een bromfietsongeluk in 1964 ging hij halve dagen werken. Vanaf 1971 leefde hij volledig van ziijn schrijfwerk. Zijn broer nam de kapperszaak over. In totaal schreef hij bijna honderd boeken. De Gemeente Veenendaal is van plan in het centrum een straat naar hem te noemen.

5. Yuri Landman (1973)

Yuri Landman dreef enkele jaren een stripwinkel in winkelcentrum 'De Scheepjeshof'. Zelf is hij (naast muziekinstrumentenbouwer, musicoloog, beeldend kunstenaar, muzikant, graficus, illustrator, grafisch vormgever, lithograaf, en zanger) ook striptekenaar. In zijn stripboek 'Het verdiende loon' (1998) zijn diverse locaties in Veenendaal te herkennen.

6. Adriaan P. de Kleuver (1911-1980)

Adriaan P. de Kleuver was schoenmaker op Zandstraat 35. Hij vond zijn hobby's: veldbiologie, schrijven en schilderen belangrijker dan zijn werk als schoenmaker. Tussen al die hobby's maakte hij geen keuze, maar bleef 'amateur van beroep'. Hij schreef o.a. 'Geschiedenis van de Cunerakerk te Rhenen' (1960), 'Veenendaal zoals het vroeger was' (1968) en 'Van Heuvelrug en Eemvallei. Natuur, historie en folklore van Zuidoost-Utrecht' (1976). De gemeente Veenendaal is van plan een straat in het centrum naar hem te noemen.

7. Stef Bos (1961)

De in Veenendaal geboren juwelierszoon Stef Bos zingt op indringende wijze zijn eigen teksten. Deze teksten zijn ook in boekvorm uitgegeven en laten zich lezen als poëzie. Stef, die tegenwoordig in (Zeeuws) Vlaanderen woont geneert zich niet voor zijn Veense afkomst. Hij treedt graag op in theater De Lampegiet en deed dat o.a. bij het jubileum van het theater.

8. Albert van Kooten (?)

Albert van Kooten is eigenaar en drijvende kracht achter Boekhandel Van Kooten aan de Zandstraat. Hij heeft er een literaire boekwinkel van gemaakt waar Veenendaal trots op mag zijn. In zijn zaak organiseert hij drukbezochte literaire avonden waarvoor hij landelijk bekende schrijvers, essayisten en denkers naar Veenendaal haalt.

9. Dr. Thoomes (?)

Dr. Thoomes was in de vorige eeuw een bekende Veenendaler. Directeur van de school voor voortgezet onderwijs die dan ook 'De school van Thoomes' genoemd werd en o.a. voorzitter van de plaatselijke bibliotheek. Hij schreef het standaardwerk 'Vier eeuwen Veenendaal 1549 - 1949', dat in 1982 nog herdrukt werd als 'Veenendaal toen en nu'. Tegenwoordig is er wel kritiek op enkele van zijn beweringen, maar het boek blijft een standaardwerk.

10. Driek van Wissen (1943)

Driek van Wissen, Dichter des Vaderlands, maakte een gedicht dat in steen werd uitgevoerd en dat te vinden is in de nieuwe wijk Dragonder in Veenendaal. Je kunt het gedicht van beide kanten langslopen en van beide kanten vormt het een (verschillend) leesbaar gedicht.

11. Nel Benschop (1918-2005)

Nel Benschop past met haar werk uitstekend in Veenendaal. Los daarvan was ze van 1975 tot 1981 lerares Nederlands op het Christelijk Lyceum in Veenendaal. In 1981 ging ze met pensioen.

12. Sibylle van Griethuysen (1621-1699)

Sibylle van Griethuysen zorgde voor een literaire rel in Appingedam. Hier woedde een twist tussen twee dominees (Dominee Pimperling zou zich hebben laten omkopen voor 'een vierendeel boter'. Dominee Eydelshemius wenste zich hier niet bij neer te leggen). Toen e.e.a. door de kerkeraad was gesust schreef Sibylle van Griethuysen een hekeldicht over het gebeuren met als titel 'Spreeckende schildery'. In haar hekeldicht treden o.a. hoeren op, gokverslaafden en beoefenaars van zwarte kunst. Er worden geen namen genoemd en het geheel wordt opgevoerd als een uitleg van Hooglied 1:4, maar de goede verstaander wist wel waar het over handelde. Als straf hiervoor werd Sibylle van Griethuysen uitgesloten van het avondmaal. Ze ging in beroep. Als tussenoplossing stelde de kerkeraad voor dat ze mocht deelnemen aan het avondmaal als ze schuld bekende. Dit weigerde ze. Sibylle van Griethuysen en haar man woonden nog tien jaar in Appingedam. Toen verhuisden ze naar Groningen. Na de dood van haar man ging ze terug naar Buren. Op 16-08-1674 hertrouwde ze met Reynier Groenevelt, een rijke weduwnaar uit Veenendaal. Ze kwam in Veenendaal wonen. Haar man overleed in 1691, zij in 1699. Ze werden begraven in de Salvatorkerk op de markt in Veenendaal. Begin jaren zestig zijn bij een restauratie alle graven verdwenen.

13. Theo Hoogstraten (1948)

Theo Hoogstraten schreef een serie kinderboeken rond een detectivebureau die in Veenendaal speelt: 'De toren van de zeven verdiepingen' (2001), 'De vuurmeester' (2002) en 'De Michiel de Ruytercode' (2007). Diverse locaties en straten zijn in de boeken te herkennen, al dringt bij een Veenendaler de gedachte zich op dat Hoogstraten Veenendaal alleen van een plattegrond kent (Hij noemt straten als Beatrixstraat, Talmaplein, Talmastraat, Spoorlaan en Kerkewijk. De Beatrixstraat heeft helaas een gracht in het verhaal. Een Willem Alexanderpark hebben we, maar een Willem Alexanderlaan komt in Veenendaal niet voor.

14. Ed Zwart (?)

Ed Zwart, Amsterdammer van geboorte, maar intussen een man met een Veens hart (al zal het hem moeite kosten dat toe te geven). Hij had vele jaren een winkel in gelezen boeken (genoemd naar Louis-Ferdinand Céline). In zijn winkel organiseerde hij diverse (literaire) tentoonstellingen. De indrukwekkendste tentoonstelling was die waarin hij werk van alle Veenendaalse schrijvers (van kookboeken tot poëzie) liet zien. Er bleek in Veenendaal veel meer geschreven te worden dan men dacht. Ook was hij de iniator van de Kees Stip-tentoonstelling in museum 'Het Kleine Veenloo' in mei 2003.

15. Jan van Reenen (1954)

Jan van Reenen is onderwijzer aan de dr. Steenblokschool in Veenendaal. Hij heeft een groot aantal kinderboeken op zijn naam staan, die vooral bekend zijn in reformatorische kringen. Zijn onderwerpen vindt hij vaak in de natuur, de geschiedenis en in de Tweede Wereldoorlog. Jan van Reenen was ook medewerker van het Reformatorisch Dagblad.

16. Simon Carmiggelt (1913-1987)

Simon Carmiggelt kwam in Veenendaal op bezoek bij Gerard Reve. Reve schreef tientallen brieven uit Veenendaal aan Carmiggelt. Ze zijn verzameld in 'Brieven aan Simon Carmiggelt' (1982). Brieven van Carmiggelt aan Reve zijn te vinden in het boekenweekgeschenk 'Mooi kado' (1979). In dat boek beschrijft Carmiggelt op blz. 29 Veenendaal als 'Deerlijk plaatsje, omzoomd door schone bossen'. Daar kan een Veenendaler mee leven. In het bibliofiel uitgegeven 'In gesprek' (1980), een dubbelinterview samen met Reve, zegt Carmiggelt het op blz. 68 iets minder aardig: 'Dat Veenendaal is een vreselijke plaats hè, een ontzettende burgertruttenplaats'.

17. Mary Dorna (1891-1971)

De plaats Veenschoten in haar verhaal 'Bezoek aan Veenschoten' in de verhalenbundel 'Laten we vader eruit gooien' (1967) kan niet anders dan Veenendaal zijn.

18. Josef Cohen (1886-1956)

Josef Cohen schreef 'Liefde overwint' (1928). In 1948 verscheen er een nieuwe druk van het boek. Het heette nu 'Het volksgericht' en was aangevuld met (eigenlijk voorafgegaan door) enkele hoofdstukken, waarin Veenendaal de herkenbare plaats van handeling was en waarin de geschiedenis van 'Zwarte Jana' aan de orde kwam. Op blz. 6 en 7 schrijft hij: 'Het was heel duister op straat, geen lantaarn brandde en de wal van de Grift, die naar pas-gesponnen wol rook, was steil en hoog; er waren treden in uitgehouwen, waar de lange punters aanlegden en die treden wierpen diepe kuilen duisternis in de nacht, zodat Margareet nauwkeurig de afscheiding tussen straat en riviertje onderscheiden kon; ze had ook dikwijls bij dag en avond deze straat gelopen en wist precies waar de Ruiter woonde en van Elsen, de bankier, en Driekus Heij; ze liep de brug over en kwam bij het kantoor van het "Utrechts Nieuwsblad"; de redacteur verkocht foto-toestelletjes en wat betekende die nieuwigheid? Margaretha der Mouw liep door en ging recht naar Zwarte Janna's huis.'

19. Evert Hartman (1937-1994)

Zijn boek 'Gegijzeld' (1984) werd destijds verfilmd door leraren en leerlingen van de (toen nog bestaande) Juliana-mavo. De film werd op een festival bekroond als beste amateurfilm.

20. Geertjan Spanheim (1967)

Geertjan Spanheim heeft één dichtbundel op zijn naam staan: 'Ik ben een kip' (2007). Zijn korte gedichten zijn te plaatsen in het genre light-verse. We gaan nog van hem horen!

14 juli 2008

In de zomeravond hadden we over bloemennamen gesproken
en hun klank in enkele talen gewikt
om na te gaan of men zich een voorstelling van de bloem kan maken,
afgaande alleen op de zwier en de zoetigheid in het ritme der klinkers en medeklinkers.
Rozemarijn, Angelica, Tamarinde.
(Karel Jonckheere, Miniaturen, blz. 45)

 

Vanochtend zat ik wat te rommelen en op te ruimen. Daarbij laat ik me door het toeval drijven. Dat toeval bracht me bij een oud singletje van Princess, dat ik beluisterde en op Raban te koop zette. Bij dat laatste viel de (alfabetische) volgorde van de Engelse singletjes me op! De Prins, de Prinses en de Koningin, voorafgegaan door een politie-escorte:

 

Er bestaan geen experimenten inzake poëzie,
om de eenvoudige reden dat … poëzie altijd een experiment is.
Zelfs voor de versteende rederijker.
Ieder dichter hoopt ten slotte altijd dat elk van zijn gedichten zich zelf zal schrijven.
In datgene wat ons, vóór een vers er staat, ontsnapt, ligt precies dat experiment.

(Karel Jonckheere, Miniaturen, blz. 50)

 

Zowel in de Gelderlander als in de Volkskrant staan enthousiaste recensies van het concert van Leonard Cohen in Amsterdam van zaterdagavond. De oude meester (73 jaar intussen) wist het publiek ruim tweeënhalf uur te boeien. Ik lees het en denk: 'Waarom was ik daar niet bij?' Veel mogelijkheden om Cohen live te zien zullen er niet meer komen. Als tekstschrijver staat hij op eenzame hoogte, met een eindje daarachter Randy Newman en Bob Dylan.
Drie voorbeelden van zijn onnavolgbare teksten. Het eerste is uit 'I can't forget' van 'I'm your man' (1988), het tweede uit 'That don't make it junk' van 'Ten new songs' (2001) en het derde uit 'Closing time' van 'The future' (1992).

And I can't forget, I can't forget, I can't forget, but I don't remember what.

I fought against te bottle, but I had to do it drunk.

And the Johnny Walker wisdom running high .

1 bestelling: lp Tail Toddle, 'Tot leringhe ende vermaeck'.

15 juli 2008

Vanmorgen nog een uurtje naar school, wat post en telefoontjes afhandelen en mijn kamer opruimen. Daarna is wat mij betreft de vakantie begonnen. Uit school ben ik een kopje koffie bij Wim wezen drinken. Hij wilde graag het boek over Veenhof van me lenen, dat heb ik gelijk voor hem meegenomen.

Vanmiddag ben ik met Lidy even naar Ede geweest. Dat winkelcentrum wil maar niet 'gezellig' worden. We zijn bij de V&D geweest, bij een boekwinkel en bij de Boni en de Mediamarkt. Bij de Mediamarkt kochten we twee USB-sticks, een nieuwe muis en:
- Louis Davids (CD)
- The Dubliners (CD)
- John Denver, Calypso (DVD)
- The Muppet Show (5 afleveringen, met John Denver, Charles Aznavour, Paul Simon, Alice Cooper en Elton John) (DVD)
- The Muppet Show (4 afleveringen, met Bob Hope, Steve Martin, Peter Sellers en John Cleese) (DVD)
- De legende van de Bokkerijders (tv-serie, gebaseerd op de boeken van Ton van Reen) (3 DVD's)

Hoe warmer het wordt, hoe meer tatoeages er zichtbaar worden. Ook op de sportvelden zijn ze opdringerig aanwezig (bij het voetbal heb ik er speciaal op gelet).
Ik ben er bepaald geen liefhebber van, sterker nog: ik vind het verschrikkelijk. De site www.contrariwise.org heeft me iets van gedachten doen veranderen. Op deze site laten mensen foto's van hun - literaire - tatoeages zien. Gedichten, songteksten, prozateksten, enz. Het gaat mij nog te ver om de blauwbilgorgel op mijn billen te laten zetten, maar zoiets getuigt wel van liefde voor een schrijver. De foto's laten overigens vrijwel allemaal Engelse teksten zien. Kent iemand een Nederlandse literaire tekst als tatoeage? Ik houd me aanbevolen voor een foto! (zou je na iemands overlijden zo'n lap huid kunnen lossnijden, conserveren en inlijsten?)

 

"I must learn to love the fool in me ...
the one who feels too much, talks too
much, takes too many chances, wins
sometimes and loses often, lacks self-
control, loves and hates, hurts and
gets hurt, promises and breaks
promises, laught and cries."

 

From Love me, love my fool: Thoughts from a psychoanalyst’s notebook by Theodore Isaac Rubin

 

 

here is the deepest secret nobody knows
here is the root of the root
and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life;
which grows higher than
the soul can hope
or mind can hide
and this is the wonder that’s keeping
the stars apart
I carry your heart
I carry it in my heart

E. E. Cummings, I carry your heart with me (fragment)

1 bestelling: A. den Doolaard, 'Omnibus'.

16 juli 2008

Het geboortehuis van Kees Stip staat aan de Nieuweweg (nr. 66). Later verhuisde de familiestip naar de Kerkewijk. Nummer 131 heb ik op de bladzijde over Stip staan. Henk stuurt me een mailtje met een gedicht van Michel van der Plas. Een gelegenheidsgedicht, want hij schreef het op 12 januari 1961 bij wijze van adressering op een envelop van het Elseviers Weekblad die door de postbode naar Kees Stip gebracht moest worden:

Postbô! Hoe druk uw werk ook zij,
breng alstublieft dit schrijven bij
Kees Stip [alias Trijntje Fop],
van Hooft tot Voeten, en van Top
tot Naef een minnaar van het dier.
Hij woont met muze, pen en lier
op nummer 31 van
de Kerkewijk; en deze kan
men vinden ['k hoop nog menigmaal]
te Veenendaal, te Veenendaal.

Zo'n envelop is natuurlijk een ontzettend leuke vondst! Het levert wel een puzzeltje op: was het nu nummer 31 of 131? Hette Wassenaar houdt het ook op nummer 131. Ik zal Henk per mail vragen of hij bij het overtypen geen '1' vergeten is.
Henk is overigens weer druk bezig met het werk van Kees Stip. Voor 2009 zal er weer een Kees Stip Verscheurkalender te koop zijn met 365 'niet of nauwelijks gepubliceerde gedichten van de meester van het puntdicht' (nu al te bestellen bij Liverse, tot 15 augustus voor € 12,50, inclusief de verzendkosten).

  Van Frits kreeg ik 'Zo werkt dat hier niet' door Maarten Hogenstijn en Daniël van Middelkoop. In dit onlangs verschenen proefschrift passen zij de gevestigden-buitenstaanderstheorie van Norbert Elias en John Scotson toe op conflicten in 2004 in Amerongen en in Veenendaal.
In Amerongen gaat het om kritiek op de regentenmentaliteit van de gemeenteraad (waarin vooral 'echte' Amerongers de dienst uitmaken). In Veenendaal gaat het om de machtspositie van het protestants christelijk onderwijs en de manier waarop die macht gecontroleerd en geconserveerd wordt. Je mag daar niets van zeggen en als je er, zoals Inge Walta in een artikel in de 'Veenendaalse Krant', toch wat van zegt, dat krijg je veel kritiek en verwijten over je heen. De titel van het boek is uit een citaat van Rogier Postma (Christen Unie), die zei: 'Het gaat dus niet zo dat je allerlei vaagheden verkondigt en stemmingen maakt via de lokale pers. Zo werk dat niet in Veenendaal.'
Omdat ik de besproken periode in de gemeenteraad zelf heb meegemaakt (ik word ook enkele keren geciteerd) is dit boek voor mij zeer interessant. Daarnaast is het ook nog eens in zeer leesbare taal geschreven. Dat is voor een proefschrift vrij ongebruikelijk.

1 bestelling: Belcampo, 'Het grote gebeuren'.

17 juli 2008

We brachten een flitsbezoek aan Utrecht vanmiddag. Martijn werkte vanochtend in Veenendaal. Hij at tussen de middag thuis en reed daarna naar Zeist. Hij zette ons af bij het station in Zeist en wij gingen met de trein verder naar Utrecht. Lidy wilde een nieuwe theebeurs halen bij de Douwe Egbertswinkel. Ik heb slechte (wacht)ervaringen in die winkels, maar dat viel vandaag gelukkig mee. De Slegte had een echte uitverkoop. Tafels vol boeken voor € 1,00 per stuk. Dat zijn rommelmarktprijzen voor nieuwe boeken! Ik kocht voor die euro per stuk:
- Wiel Kusters, Levend bewijs (toneelstuk)
- Paul de Wispelaere, Onder voorbehoud (essays)
- Tom Lanoye, Tekst en uitleg (columns)/Woorden met vleugels (toespraken)
- Henk Spaan, Maldini heeft een zus (poëzie)
- Jan Noordegraaf, Zeeman met verlof (poëzie)
- Marieke Jonkman, Amazonen (poëzie)
- Jan Pieter Guépin, zoete epigrammen (gedichten over gelukkige liefde)
- August Hans den Boef, Nederland seculier! (tegen religieuze privileges in wetten, regels, praktijken, gewoonten en attitudes)
- Hans Groenewegen, Vrede is eten met muziek (bloemlezing)
- Uitgelezen 13 (essays)
- George Slieker, De 'Camera Obscura' in beeld (ansichten van locaties uit de 'Camera Obscura')
En voor iets meer dan een euro kocht ik:
- Batticus, Klein maar zijn
- Rudi van Dantzig, Het leven van Willem Arondéus 1894-1943
Tenslotte zijn we nog een Guiness wezen drinken bij King Arthur. Dat is niet meer zo Engels als jaren geleden. Guiness is er nog van de tap te koop, maar dat is eigenlijk alles. Vroeger kon je er ook een pie (en andere Engelse maaltijden) eten.

In de Vinkenburgstraat in Utrecht zijn - midden in de straat - koperen plaquettes aangebracht, een soort walk of fame van bekende Nederlandse filmsterren die in een bepaald jaar tot beste acteur of actrice zijn uitgeroepen. De onthulling van de bronzen tegels gebeurt tijdens het jaarlijkse Nederlands Film Festival dat gehouden wordt in Utrecht. Het ene jaar wordt een acteur of actrice winnaar van een gouden kalf, het andere jaar onthullen ze zelf de tegel met hun handafdruk en handtekening. Er liggen zo'n twintig van die tegels. Opvallend veel tegels zijn gewijd aan boekverfilmingen! Aan de foto's is ook te zien dat het vandaag een nogal regenachtige dag was:

     
     
     

Henk gaat die Kees Stip-envelop nog eens bekijken: 'Je snapt dat na al die jaren een en ander beduimeld is (om het maar zachtjes uit te drukken). Dus dat nummer kan best anders zijn. Die envelop ligt in de kluis dus daar ga ik nog eens goed naar kijken.'

Bij het uitzoeken en te koop zetten van stapels knipsels kom ik in de kranten en de knipsels veel advertenties tegen van uitgevers voor hun boeken. Oud uiteraard, maar daardoor als tijdsbeeld ook wel weer aardig. Ik had me al eens voorgenomen om zulke advertenties te scannen en als illustratie op de bladzijden van Schrijversinfo op te nemen (misschien spoort het uitgevers aan om er ook 'echte' advertenties op te plaatsen). Vandaag scande ik deze advertentie voor Etty Hillesum:

 

18 juli 2008

N.a.v. de gisteren gekochte bundel 'Zeeman met verlof' heb ik de schrijversinfobladzijde over Jan Noordegraaf afgemaakt. Een fragment uit één van de gedichten:

Laten we zwijgen liefste
wat valt er te zeggen
de tijd smelt
onherroepelijk
straks groeit afstand
tussen ons

(Jan Noordegraaf, Vertrek, fragment,
Zeeman met verlof, blz. 37)

 

Ook heb ik vandaag weer diverse enveloppen met knipsels weggewerkt. Een opvallend artikel daarbij over de 'practical joker' A. Marja:

 

'Protest tegen royement van A. Marja' kopt de krant (Telegraaf?) op 31 januari 1962. Er was een circulaire verzonden (waarin werd vermeld dat Garmt Stuiveling zou aftreden als voorzitter van de Vereniging van Letterkundigen). Dit bleek om een grap te gaan en aangezien A. Marja wel vaker dit soort grappen uithaalde, verdacht men hem ervan.


Ab Visser schreef hierover in dezelfde krant: 'Indien hij er ditmaal part noch deel aan heeft, mag hij er zich toch niet al te zeer over verbazen dat men hem deze 'grap' in de schoenen probeert te schuiven. Op zichzelf kan het geen kwaad dat een ambitieuze ijdeltuit als Garmt Stuiveling een lesje in bescheidenheid krijgt, maar dan had Marja hem dit (eventueel) op een andere, sportievere manier moeten geven. Marja is immers nooit bang geweest om met open vizier te strijden: integendeel, hij deed niets liever dan dat, al was het alleen maar om, koste wat het kost, in "het nieuws" te blijven.

Vakantie! Eerst heb ik een paar dagen uitgerust en een beetje gerommeld. Nu wordt het ook tijd voor een paar van de, voor in de vakantie gereserveerde, klusjes. Al maanden staat voor de 'garage' een oude houten bank. Eerst heb ik van de voorste plank van de 'zitting' een centimer afgezaagd, omdat er op de linkerhoek een lelijke beschadiging zat. Daarna ben ik aan het schuren gegaan. Een hele klus, want hier en daar bladdert de verf er lelijk af. Achteraf is het niet zo handig om met deze klus te beginnen. Ik ben wat kortademig en dat wordt er door al dat stof niet beter op. Straks gaan we de bank verven in dezelfde kleur al de kozijnen. we overwegen om de poten dezelfde keur rood te geven als de voordeur. Op de rugleuning moet dan tenslotte RABAN(K) komen te staan.

 

19 juli 2008

Wat een vreselijk weer. De hele dag stortregens. Het is vakantie, ik wil in mijn hangmat liggen en barbecuen! (na elkaar, niet tegelijk)

Ondanks de regen kan ik wel verder werken aan de bank, die staat onder het afdakje voor de voordeur. De rugleuning is nu wel goed, maar van de zitting zal ik echt alle verf moeten verwijderen i.v.m. het bladderen. Over de oude laag verven heeft geen zin, dan bladdert binnen de kortste keren het geheel eraf.

De gedichten uit 'Vrede is eten met muziek' heb ik vandaag op de diverse schrijversbladzijden ingevoerd. Een prettige constatering is dat ik van vrijwel alle dichters wel een bladzijde in aanmaak had. Ook van jongere en (voor mij) onbekendere dichters als bijvoorbeeld Paul Vanderschaeghe en Ibrahim Selman. Nieuw voor mij waren nog wel Johan Minne en Dingeman Kuilman.

2 bestellingen: knipsel Hildebrand en 'Museumjournaal voor moderne kunst', februari 1963. De besteller van het knipsel is dezelfde als de schrijver van een boek over Hildebrand dat ik net vandaag zat te lezen. Als dank voor het leesplezier heb ik hem het knipsel - om niet - opgestuurd.

20 juli 2008

Een gedicht van W.F. Hermans uit 'Vrede is eten met muziek'. Ik ben niet zo weg van Hermans als dichter, maar dit beeld van de machteloosheid (of onwil) van de machthebbers is wel heel sterk:

OORLOG EN VREDE

Aan deze ronde tafel
Kwamen afgevaardigden van dertig staten
Dertig jaren over vrede praten
En van verveling hebben zij geonaneerd.
Het tafelblad is wit van onderen.
Zij hebben elkaars kleverige handen geschud
En zijn uitgeput naar huis gegaan.
Nu ejaculeert de artillerie
Al twee jaar of drie.

De kerkdeur is het urinoir van de heroën.
Het slagveld is het maandverband van de geschiedenis.
Niets wordt geboren.
Het zaad van de goden
Verdwaalt in de melkweg
Als tevoren.

Een dagje Culemborg vandaag. Op bezoek bij mijn schoonvader. We zijn van pakweg half twaalf tot acht uur bij hem geweest. In de middag zijn we naar Museum "Elisabeth Weeshuis" in het centrum van Culemborg geweest. De vaste collectie laat voornamelijk de geschiedenis zien van het voormalig weeshuis (waar nu het museum in zit) en is niet bijster interessant. Het pand zelf is overigens wel fraai en de tuin erachter, met een oud stuk stadsmuur, is ook de moeite waard.

     

In het museum is deze zomer een tentoonstelling van oude schoolplaten met als titel 'Meesterlijke schoolplaten'. Ze hangen door het hele museum, maar de meeste hangen op de bovenverdieping. Vooral de historische voorstellingen (Platen van ridders met een kruis en van Goejanverwellesluis, geheel in kleur - dichtte Willem Wilmink in 'De oude school') laten herinneringen boven komen. Ik ben nog net van de generatie die zijn meester bij de platen heeft horen vertellen. De geschiedenislessen op mijn lagere school stonden (in mijn herinnering) vooral in het teken van de vaderlandsliefde en de kerkgeschiedenis. De hagepreken en Luther komen ook in deze tentoonstelling duidelijk naar voren. De kruistochten ontbreken. Zelf heb ik de platen nooit gebruikt in mijn lessen. Op 'De Grift' hadden we ze niet, dat was een te jonge school. Na de fusie waren ze op locatie Kofschip wel aanwezig, maar zelf heb ik daar geen les gegeven. Het is jammer dat de meeste basisscholen in hun moderniseringsdrang deze platen hebben weggedaan. Goed onderwijs bestaat óók uit afwisseling in aanbieding van de lesstof en een goed verhaal wordt door kinderen nog altijd gewaardeerd.

   

 
 

 Een riddertoernooi

Een zomermiddag met de Muiderkring

Eén van de oudste schoolplaten Ik vind dit detail interessant vanwege 'Het Bureau'. Had Maarten Koning niet zo'n plaat op zijn kamer hangen? En zou dat dan deze geweest zijn?

 We zijn op een tentoonstelling van school- platen en kijken naar een tv, het apparaat dat de schoolplaten verdrongen heeft.

  Omdat ik in Veenendaal lid ben van de straatnaamcommissie let ik meer dan andere mensen op straatnamen die ik zie. Het valt me op dat er vaak slordig mee wordt omgegaan. Ook lopend door het centrum van Culemburg zag ik dat weer. Aan de ene kant van een straat hangt het bord 'Jodenkerkstraat'. Aan de andere kant hangt, hoger en zo te zien op een ouder bordje 'Joden kerkstraat'. De ene keer met, de andere keer zonder spatie. Slordig. Zou de oude de juiste naam zijn? Ik gok van wel. Als het nieuwe bordje een verbetering is, dan had men de foute versie wel weggehaald. Het is ook logischer want een - zonder spatie - jodenkerkstraat is natuurlijk eigenlijk een synagogestraat. Even zoeken via Google geeft een antwoord: het is toch Jodenkerkstraat zonder spatie en - jazeker - aan de Jodenkerkstraat staat een (gerestaureerde) synagoge.  

1 bestelling: Mien van 't Sant, 'O, die Mieke!'.

21 juli 2008

De monitor van de computer in de kamer ging gisteren 'op zwart'. Al eerder knipperde het lampje bij het opstarten en een paar keer moest ik de computer opnieuw opstarten, voordat de monitor het deed. Het zal nu dus wel mis zijn. Dit is het moment om te heroverwegen hoe we de computers in huis willen regelen. Eigenlijk willen we wel af van de tafel met computer in de kamer. Dan zouden we voor Lidy een eigen laptop kunnen kopen en beide laptops in een kast opbergen en alleen tevoorschijn halen als we er op willen werken. Dat staat een stuk opgeruimder dan de rommelhoek die het nu steeds is.
Ik zou dan meteen een aparte harde schijf aan de router willen hangen, die door alle andere computers in huis te benaderen is en waar foto's, mp3's e.d. op kunnen staan. Als dan ook de printer nog eens te gebruiken is door iedereen, zonder dat de computer op kantoor aanstaat, dan hebben we het wel zo'n beetje voor elkaar.

Vandaag heb ik een grote stapel knipsels Jan Mulder en een stapel knipsels Remco Campert te koop gezet. Tussen de Campert-knipsels zat een opvallend en toch wel historisch knipsel. Het is het verslag van het antwoord van staatssecretaris Scholten aan de antirevolutionair H. Algra in de Eerste Kamer. Ik zou het knipsel eerder in een mapje Reve verwacht hebben, maar Campert wordt er ook in genoemd. H. Algra pakte op 21-05-1963 fel uit bij de behandeling van de begroting van het ministerie van Onderwijs, kunsten en wetenschappen. Hij viel 'Op weg nar het einde' van Gerard Reve aan, omdat dit werk godslasterlijk zou zijn, maar nam in zijn betoog ook andere jonge schrijvers mee, die hij 'nozems' noemde. De kern van zijn betoog was, dat hij vond dat de regering op het gebied van de literatuur morele maatstaven aan moest leggen.
Gerard Reve was Algra dankbaar, want hierna verkocht het boek als een trein. Hij noemde zijn net gekochte huis in Friesland (in Greonterp) 'Huize Algra'. Deze naam wordt in zijn volgende brievenboek 'Nader tot U' (1966) ook regelmatig gebruikt. Later noemde hij zijn woning 'Het Gras' (naar Jesaja 40:8).
Terug naar het knipsel: de beantwoording van Scholten is zakelijk: hij somt de oplagecijfers op van boeken als 'Het stenen bruidsbed', 'De avonden' en 'Het leven is verrukkulluk' en verbindt daar de conclusie aan dat het werk van deze schrijvers wel degelijk leeft onder tijdgenoten:

In februari 2005 werd bekend dat Jan Campert niet door de Duitsers is vermoord, maar door medegevangenen, omdat hij landgenoten zou hebben verraden aan de Duitsers en omdat hij zich onttrok aan de gedragscode in het kamp. De verzetsman Gerrit Klein had dit onthuld aan Godert van Colmjon (NRC). De bron van Gerrit Klein was Jan van Bork (1909-1987, blokoudste in Neuengamme). De gemeente Den Haag (opdrachtgever Jan Campertstichting) liet een onderzoek instellen. De conclusies van dat onderzoek, door stadsarchivaris Charles Noordam, waren dat het zeer onwaarschijnlijk is dat Jan Campert door medegevangenen is vermoord en dat kritiek op zijn pro-Duitse houding tijdens de bezettingsjaren ongegrond is. In de administratie van Neuengamme staat bij het overlijden van Jan Campert op 12-01-1943, 13.30 uur, 'stoornis van hartfunctie en bloedsomloop in combinatie met pleuritis'. Ook in een geheim gehouden rapport uit 1950 stonden beschuldigingen aan het adres van Campert. Charles Noordam zegt hierover in zijn rapport dat overeind blijft dat Jan Campert, aan het begin van de oorlog, uit geldnood bijdragen leverde aan pro-Duitse bladen en dat hij propaganda van de Wehrmacht vertaalde. Voor het uit winstbejag naar België smokkelen van joden is geen bewijs gevonden. Godert van Colmjon op zijn beurt noemt het rapport van Noordam 'zeer gekleurd samengesteld met het oogmerk Campert te ontlasten'.

Tot zover de feiten uit 2005. In een knipsel kwam ik tegen dat Wim Zaal op 14-09-1974 al vraagtekens zette bij het gedrag van Jan Campert in 1941 op basis van 1. Het nog in 1941 solliciteren door Jan Campert naar een functie bij de radio. 2. het gegeven dat Jan Campert nog na mei 1940 werk plaatste in het blad 'Nederland' van de fascist Willem Haighton. 3. Een brief waarin Campert contact zocht met Alfred Haighton. 4. De vertaling door Campert van 'De misdaad der evacuatie' van Jean de la Hire. Wim Zaal concludeert dat Jan Campert 'op z'n zachtst gezegd een veel gecompliceerder man was dan men van nationale helden gaarne ziet'. En hij vraagt zich af of dat soms de reden is van het volkomen onbekend blijven van deze feiten.

1 bestelling: knipsel Drs. P.

22 juli 2008

Koffie wezen drinken bij mijn moeder vanochtend. Ze heeft een staaroperatie gehad enkele weken geleden. Het is opvallend hoe verschillend er in ziekenhuizen met de regels na zo'n operatie wordt omgegaan. Mijn schoonvader heeft vorig jaar dezelfde operatie gehad in Tiel en hij mocht allerlei dingen wél (autorijden o.a.) die mijn moeder van het ziekenhuis in Ede niet mag. Is de ene oogarts voorzichtiger dan de andere? Heb je ook bij dit soort artsen een richtingenstrijd?

Ik ben verder gegaan met de knipsels van en over Campert. Tot mijn verrassing zitten er ook weer knipsels Buddingh' tussen uit de jaren '60 (twee artikelen van hem over een boek van Campert en één artikel van Aad Nuis over boeken van Buddingh' en Campert).

In een artikel uit de NRC van 25-02-1969 vertelt Adriaan v.d. Veen dat op het Nieuw Lyceum in Hilversum de leraar drs. H. Bonset zijn onslag gekregen heeft (m.i. van het eind van het schooljaar) omdat hij in zijn meisjesklas - op verzoek van de leerlingen - het boek 'Een ellendige nietsnut' heeft besproken. Dat boek was op dat moment nota bene al negen jaar uit, goed verkocht en breed gewaardeerd. De moeilijkheid zat hem in het titelverhaal, waarin de hoofdpersoon zijn vrouw een abortus laat ondergaan en daar nogal luchtig over doet.

Vanmiddag ben ik naar de dokter geweest. Mijn medicijnen zijn bijna op. Normaal krijg ik nieuwe via de assistente, maar omdat ik de laatste weken benauwd ben, ben ik toch maar bij de dokter zelf langs gegaan. Rijken is op vakantie, dus ik kwam bij Wolswinkel (zonder 'f') terecht. Dat is ook wel een keer prettig. Hij zegt toch weer andere dingen en legt andere accenten dan je vaste arts. Hij overwoog om me een korte kuur pretnison te geven, maar ik heb (vanwege wat ik bij mijn vader en mijn schoonmoeder heb gezien aan bijwerkingen) een hekel aan dat spul. Hij gaf me de keus, dus deze keer maar niet. Wel een verhoging van de dosis Flixotide (tot 1000 microgram per dag) en de komende week nog even rustig aan (beetje wandelen, beetje achter de computer - dat is geen straf). In de laatste week van deze zomervakantie gaan ze m'n longfunctie testen. Dat kan tegenwoordig in de praktijk van de huisarts zelf, vroeger moest je daarvoor naar het ziekenhuis.

23 juli 2008

N.a.v. de Campertknipsels (waar ook wat 'Jan Campert' tussen zat) heb ik de bladzijde over Jan Campert afgemaakt. Via Google vond ik ook het (complete) in 2005 in opdracht van de gemeente Den Haag gemaakte rapport. De kritiek destijds was dat het rapport te duidelijk de bedoeling had Campert te ontlasten, en daar is wel wat voor te zeggen. Enkele conclusies uit het rapport:

Knipsels over R.A. Cornets de Groot, J.C. Bloem en Anna Blaman toegevoegd aan het knipselarchief. Jan Huijnink schreef op 20-01-1968 een mooie karakteristiek van Cornets de Groot:

R.A. Cornets de Groot is een veelzijdig en apart essayist. Scherpzinnig speurend naar dubbele bodems, de hand aan de alarmschel, onderwerpt hij totaal uiteenliggende onderwerpen met het gemak van de loslippige erudiet aan een behandeling. Elke regel die hij schrijft is herkenbaar van hem. Karakteristiek voor zijn methode is wat ik zou willen noemen het lezen met twee ogen. Met het ene leest hij vermoedelijk wat er staat. Het andere houdt zich bezig met wat er gestaan zou hebben, als Cornets de Groot de auteur maar geweest was.

In de zomervakantie is er in Lunteren wekelijks een boekenmarkt in gebouw Euterpe. De vorige jaren waren we daar aan het eind van de vakantie. Nu zijn we eens aan het begin gegaan. Duidelijk meer boeken, maar ook veel en veel drukker. Ik heb een hekel aan dat gedrang. Om echt dat ene mooie (en dure) boek eruit te vissen moet je vroeg zijn en in de rij gaan staan, maar ik houd daar niet van. Literatuur, poëzie en boeken over literatuur gaan zo hard niet, dus die pik ik er ook wel uit als ik wat later kom. Ik kocht deze keer o.a.:
- Arthur van Schendel, Een Spel der Natuur
- Arthur van Schendel, Blanke gestalten
- A. Alberts, De vergaderzaal
- W.E. G. Louw, De nieuwere Afrikaanse poëzie
- Anne de Vries, Het boek van Jan Willem
- De gedichten van den Schoolmeester (11e druk, 1896)
- Victor E. van Vriesland, Kortschrift
- Jac. van Hattum, Alleen thuis
- A. Roland Holst, Voor West-Europa
- A. Koolhaas, Vleugels voor een rat
- Victor Ido, Indië in de goede oude tijd
- A. den Doolaard, Ogen op de rug
- A.A. van Schelven (red.), Van hoepelrok en pruikentooi
- Albert Helman, Waarom niet
- Koos van Zomeren, De grote droogte in waterland

Na deze boekenmarkt reden we naar restaurant 'De Lunterse Boer'. Ik had gelezen dat achter dat restaurant een Pinetum (een naaldbomentuin) ligt. De ingang zou lastig te vinden zijn en de tuin wat verwaarloosd. Dat lastig te vinden klopt. Je moet je auto (of fiets) bij het restaurant zetten. De ingang van het pinetum is recht achter het restaurant en je moet aan de rechterkant om het restaurant lopen, via een héél smal paadje en vlak langs de gevel op. Het heet tuin, maar het is een stuk bos, waar men duidelijk wel onderhoud heeft gepleegd. Er hangen bijvoorbeeld naamkaartjes aan diverse bomen. Het is verbazingwekkend hoeveel kleuren groen er zijn!

       

Het pinetum is gesticht door H.L Dinger (1897-1985). Hij kocht dit stuk grond in 1933 (tijdens een verlof uit Nederlands Indië) en maakte er bewust een verzameling naaldbomen van. Hij gaf opdrachten voor verdere beplanting. Zelf was hij tot de oorlog in Nederlands Indië). Na de oorlog kwam hij op de 'Dennenhorst' in Lunteren wonen. Hij maakte veel reizen om zijn collectie bomen uit te breiden en andere pineta te bezoeken.

 

 

We gaan nog wel een keer terug, o.a. op zoek naar de drie mammoetbomen die er moeten staan.

24 juli 2008

Uit één van de boeken die ik gisteren in Lunteren kocht, viel onderstaand papiertje. Geen boekenlegger, in ieder geval niet qua vorm. Te dun ook voor een boekenlegger. Het is misschien het best te omschrijven als een 'inlegvel'. Het formaat is 12x9 cm. Jaren dertig van de vorige eeuw waarschijnlijk. In de periode dat de onderaan op het blaadje genoemde commissie ook voor het eerst boekenweken organiseerde en daarbij boekenweekgeschenken uitgaf. Een beetje een zoete, maar wel een intrigerende voorstelling. Ik denk dat ik hem in ga lijsten.

Op internet wordt 1947 als jaartal voor deze afbeelding gegeven. Het boekenweekthema was toen 'Lezende menschen', dus dat zou goed kunnen. Bovenstaande voorstelling kom ik ook tegen op een veilig in 2006. Daar is het ingezet op een bedrag tussen de 80 en 180 euro, maar dat was een poster met het formaat 45,5x58,5 cm.

  Wim bracht gisterenavond twee dozen boeken. Leuk spul. O.a. een stapeltje 'Vader & Zoon' van Peter van Straaten. Hij bracht ook een nieuwe druk (4e, nu bij Aspekt) van 'Mijn katten en ik' van C. Buddingh' mee. Eerdere drukken verschenen bij Cadans, maar die hebben daar blijkbaar geen trek meer in. Het verschil met vorige drukken is dat het is aangevuld met dagboekaantekeningen van Buddingh' over zijn katten en een nawoord van Wim Huijser.
Ook bracht hij 'Whisky, wijn en ander herenleed. Albert van Kooten 25 jaar boekhandelaar' voor me mee. Een heel aardig 'Liber amoricum' waarin 28 mensen (familieleden, personeel, klanten, vrienden) herinneringen en ervaringen met Albert op papier hebben gezet. Veel lof (en terecht: Albert heeft lef getoond en van zijn winkel echt een topzaak gemaakt), maar ook wat voorzichtige kritiek (op zijn snelheid van praten en handelen, zijn gedrevenheid die soms een gebrek aan tact met zich meebrengt). Het is - zeker voor een boekhandelaar - aardig dat het gelukt is om er een écht boekje van te maken (compleet met ISBN-nummer). In het boekje ook wat foto's van de zaak voor en na de verbouwing en zelfs een foto van een 8-jarige Albert achter de boekenkraam van zijn vader op de markt. Ik kan het niet laten te melden dat er één door mij gemaakte foto in staat (gemaakt in de pauze van een lezing van Nicolaas Matsier). De mensen die een stukje hebben aangeleverd zijn natuurlijk geen schrijvers, maar het geheel is zeer leesbaar. De stukken van Jan Bos en Wim Huijser springen er kwalitatief uit. Ook Jan van den Berg kan schrijven, maar hij sluit zijn bijdrage helaas af met een limerick die wél klopt qua rijmschema, maar die metrisch helemaal verkeerd is.

1 bestelling: Heinlein, 'De maan in opstand', Rex Stout, 'De blunder van Nero Wolfe', Pearl Buck, 'Omnibus'.

25 juli 2008

Stapeltjes knipsels over Max Dendermonde en over Maurits Dekker toegevoegd. Er zat weer een recensie door Buddingh' tussen (over 'Een blauwe maandag op aarde' van Max Dendermonde). De mooiste (licht politiek gekleurde) opmerking komt op naam van de Dagboekanier van het Parool in een in memoriam van Maurits Dekker:

Hij is een onomkoopbare geweest in alles wat te maken heeft met geweten, en met een fatsoen, dat ik properheid van de geest zou willen noemen. In de jaren vóór veertig onderging hij zowel de crisisjaren (met Nederland's onbekwame, lamlendige en liefdeloze Colijn-reactie daarop) als het opkomend nazisme als beledigingen van de menselijke waardigheid. Met de Hitler's, de Mussolini's en de hen na-apende Quisling Mussert achtte hij geen enkel compromis mogelijk. Hij was een geëxponeerde, een man in de eerste loopgraaf, maar dan een man, die zijn kop er uit stak om beter te kunnen mikken. Toen de nazi's ons land omver liepen, was hij een van de eerste gezochten. (Dagboekanier, Parool, 08-10-1962)

 
Taeke kwam aan het begin van de middag even langs. Met nieuws en een kadootje.
Het nieuws: hij heeft ontslag genomen bij de basisschool waar hij werkt. Hij is het komende schooljaar leraar-ICT in Amersfoort op een ZMOK-school. Ik vind dat wel wat voor hem. Het is in ieder geval een mooie combinatie van het werk dat eerder gedaan heeft.
Het kadootje (voor mezelf, niet voor de verkoop): een setje van zes oude kaarten van Nederland. Hij heeft ze ooit gekregen en meegenomen naar zijn klas, met de gedachte 'daar doe ik nog wel een keer wat mee'. Daar heb en had ik ook een kast vol van en die spullen worden zelden of nooit echt in de les gebruikt. Ik ben er blij mee. Ik denk dat ik ze in ga lijsten en op ga hangen in het trapgat.

's Middags kwam Ed Zwart - terug van veel kilometers naar en van Italië - een kop koffie drinken. We hebben wat bijgepraat en het daarbij vooral over boekwinkeltjes.nl gehad. We moeten concluderen dat mensen vijf jaar geleden - als ze een boek zochten - titel en auteur intikten in google en zo (ook) op onze sites kwamen. Maar die tijd is geweest. Mensen kennen nu de 'verzamelsites' van boekverkopers als Antiqbook en (vooral) Boekwinkeltjes en gaan daar rechtstreeks naartoe om een boek te zoeken. Ed zit al een tijdje bij Boekwinkeltjes en haalt er een niet onaanzienlijk deel van zijn omzet vandaan. Hij heeft me laten zien hoe een boek invoeren daar werkt en dat lijkt niet al te lastig. Als we terug zijn van vakantie neem ik toch ook die stap maar. Bijvoorbeeld eerst maar eens met de theologische en historische boeken die ik heb staan. Het is de vraag of het nuttig is bij Boekwinkeltjes nóg een exemplaar van 'De aanslag' van Mulisch toe te voegen. Er staan er al 176 (ik heb het even nagekeken).

26 juli 2008

Schijnt eindelijk de zon, lopen we met z'n allen te puffen dat het zo warm is. We hebben net de postbode een glas sinas gegeven. Ik ben toch met de laptop buiten gaan zitten. Misschien ga ik straks voor de tijdrit van de Tour de France weer naar binnen, maar nu eerst maar eens lekker van de zon genieten. De wespen maken dat wel lastig trouwens. Ik heb er al eentje een klap met de vliegenmepper gegeven en ik heb ook de glazen wespenval schoongemaakt en met limonade gevuld.

Ik zit buiten de prijsjes uit de boeken te gummen die we vanochtend op een boekenmarkt in Woudenberg kochten. Hoewel ik me voorneem om me in te houden, komen we toch weer met pakweg zestig boeken thuis. Poëzie en 'boeken over boeken' was ik van plan te kopen en dat is ook aardig gelukt. Nogal wat deeltjes 'Kort bestek', 'Nederlandse keur' en 'Cahiers voor letterkunde', series uit de jaren zestig en zeventig over boeken. 'Kort bestek' zegt van zichzelf: 'Een serie overzichten van boeken, met aantekeningen over de schrijvers ervan. Speciaal ten behoeve van kandidaten voor het mulo-examen', 'Nederlandse keur' zegt - meer algemeen: 'Serie auteurs- en boekbesprekingen voor het voortgezet onderwijs' en 'Cahiers voor letterkunde' houdt het kort: 'voor het voortgezet onderwijs'. Verder kocht ik o.a.:
- Ward Ruyslinck, De stille zomer
- Max Dendermonde, Soms een paar uur van tweezaamheid
- Anthony van Kampen, Scheepsverklaring
- Wiel Kusters, Te veel hersens
- Henk van Gelder, 't Is een bijzonder kind, dat is ie. Kinderboekenschrijvers van toen
- Liselore Gerritsen, Oktoberkind
- Fons Jansen, Geloofs-afval
- Josepha Mendels, Rolien en Ralien
- Anton Quintana, Strijd van een boom
- Henk van Kerkwijk, De drang naar het onbekende
- Jona Oberski, Kinderjaren
- Bies van Ede, Het behekste klooster

'We hebben in onze vijver geen jonge goudvissen dit jaar (wel jonge grondels)', verkondig ik al een maand. Vandaag sta ik op mijn gemak bij de vijver te kijken en ontdek ik er toch een stuk of dertig. Nog helemaal zwart/bruin. Zouden die als de zon niet schijnt een stuk dieper in de vijver zitten? Anders had ik ze toch al eerder moeten zien.

27 juli 2008

Twee mailtjes vandaag van mensen die aangeven Schrijversinfo en/of Raban regelmatig te raadplegen. Dat is natuurlijk erg leuk.

Beste Mats, met dank voor je pagina met een uitstekende bibliografie van Campert. Ik verzamel zijn eerste drukken en heb meestal een print ervan bij me. Er bestaan ook nog wat cartoons van Remco Campert, in elk geval in Simon Carmiggelt, Hard Gelach, 1952, pp 41 en 46, waarin ook een herduk van een stuk uit Mandril. Ik heb ook een vraagje aan je. Is je wellicht bekend wie een litho heeft gemaakt van het gedicht van R.C.: 'Mijn Tijd, een tijd van ondergang en overgang'?

Beste Mats, We hebben elkaar een maand of 2 geleden in Veenendaal getroffen op de boekenmarkt. Ik complimenteerde je toen met de sites die je hebt en vertelde je, dat ik die regelmatig raadpleegde. Ook meldde ik, dat je via de zoekmachines Terk en Vinden te bereiken was. Het eerste is nu geloof ik niet meer zo, het tweede nog wel. Tot zover de intro, zodat je wellicht weet wie je deze mail stuurt; lijkt me wel zo leuk. Net zat ik even wat te surfen en stuitte op bovenstaand boek van Koos van Zomeren (Ik heet welkom - stond in de onderwerpbalk van de mail). Kun je me daar wat meer gegevens over mailen? En heb je het? Zo ja, wat kost het dan? Ik hoop dat je van je welverdiende vakantie geniet, maar ook dat ik binnenkort van je hoor. Met vriendelijke groet,
P.S.: Je bladwijzertje Raban siert - sinds onze ontmoeting- de bovenhoek van mijn opengeslagen agenda.

Antwoord geven is lastiger. De Litho ken ik helaas niet en de dichtbundel van Koos van Zomeren is nog zo nieuw, dat ik niet verwacht dat die al tweedehands te vinden is. Dichtbundels worden toch al slecht verkocht en daardoor is het vinden van een tweedehands bundel vaak zoeken naar een speld in een hooiberg. Het valt mee. Ik heb bij Boekwinkeltjes gekeken en daar biedt iemand hem al voor een tientje aan.

Diverse aforismen uit 'Besliste volzinnen' van Jacob Israël de Haan (uit 1954) heb ik vandaag aan de citatenbladzijden op Schrijversinfo toegevoegd. Er zou een citatenboek van te maken zijn. Misschien moet ik dat eens bij een uitgever neerleggen. Er bestaan wel diverse citatenboeken, maar die gaan allemaal uit van de wereldliteratuur. Voorzover ik weet is er geen enkele die uitsluitend uitgaat van de Nederlandse literatuur. Er zijn wel de diverse boekjes van Gerd de Ley, waarin hij steeds citaten van één auteur of over één onderwerp geeft, maar zijn dikke citatenboek gaat ook weer uit van de wereldliteratuur.

Van alle zwakke argumenten is een beroep op de mening van de meerderheid het zwakste.
(Jacob Israël de Haan, Besliste volzinnen, blz. 9)

De Dood is het goede voorbeeld, dat men volgen kan, wanneer men wil,
en dat men volgen moet, wanneer men niet wil.

(Jacob Israël de Haan, Besliste volzinnen, blz. 13)

Het is niet erg, dat het leven kort is,
maar het is wel erg, dat de dagen lang zijn.

(Jacob Israël de Haan, Besliste volzinnen, blz. 16)

Een vriend is iemand, die niet bestaat en dien men volkomen vertrouwt.
(Jacob Israël de Haan, Besliste volzinnen, blz. 24)

In gezelschap leert men eenzaamheid kennen.
(Jacob Israël de Haan, Belsiste volzinnen, blz. 24)

Herinnering is eene ongeneeslijke ziekte.
(Jacob Israël de Haan, Besliste volzinnen, blz. 28)

Van de boekenmarkt in Woudenberg bracht ik ook ''t Is 'n bijzonder kind, dat is ie. Kinderboekenschrijvers van toen' van Henk van Gelder mee. Een boekje uit 1980 met korte levensbeschrijvingen van Chr. van Abkoude, Nienke van Hichtum, C. Joh. Kieviet, Cissy van Marxveldt, Top Naeff, Leonard Roggeveen en J.B. Schuil. Jan Terlouw schreef er een voorwoord voor. Uit dat voorwoord:

Een jaar of wat geleden vroeg een van onze dochters voor haar verjaardag een boek dat de meester op school had voorgelezen. Ze wist titel, schrijver, noch uitgever, maar mijn vrouw deed enig speurwerk en kwam er achter dat het ging om 'Kruimeltje' van Chr. van Abkoude. Het boek bleek opnieuw in de handel te zijn en op haar geboortedag kreeg onze dochter het ten geschenke (om te blijven in de stijl van de tijd waarin Kruimeltje werd geschreven). Ze schreidde dikke tranen van blijdschap, net zulke dikke tranen als zouden vloeien bij lezing en regelmatige herlezing van het boek. Want Kruimeltje heeft een hartverscheurende jeugd en, wat de ontroering tot nog grotere hoogte opjaagt, het loopt allemaal erg goed af. (Jan Terlouw, voorwoord in Henk van Gelder, 't Is 'n bijzonder kind, dat is ie. Kinderboekeneschrijvers van toen', blz. 5)

Wat hier vooral uit spreekt (wat mij betreft) is dat onderwijzers op basisscholen en leraren Nederlands in het voortgezet onderwijs moeten blijven voorlezen. Dit voorlezen staat zwaar onder druk. Enerzijds door het strenge rooster, dat hier nauwelijks tijd voor lijkt te bieden (Veel mensen in het onderwijs zijn slaaf van hun methode en van het rooster), anderzijds doordat veel te veel onderwijzers zelf nauwelijks meer lezen en zo ook geen overzicht meer hebben over het literaire aanbod. Maar de oproep is duidelijk: Lees voor en maak je leerlingen nieuwsgierig naar die boeken !!

1 bestelling: De lp 'Zottegem blues' van Miele. Besteld door iemand uit Zottegem (België). De verzendkosten zijn opvallend. Binnen Nederland kost het opsturen van een lp (= pakketje) € 6,20. Naar het buitenland versturen kost € 4,20 en is dus goedkoper dan het versturen naar een plaats 10 km verderop !! Europees wordt het tarief tot 500 gram nog gerekend. Binnen Nederland is er alleen een tarief tot 1000 gr., maar raar is het.

28 juli 2008

Het aantal wespen in de tuin neemt toe. Toen ik langs de gevel omhoog keek, zag ik ze met tientallen tegelijk twee luchtgaten in de spouwmuur in- en uitvliegen. Een wespennest! Maar wel boven de ramen van de eerste verdieping. Daar kan ik dus zelf nauwelijks bij. Bovendien ben ik als de dood voor wespen. Ik reageer er allergisch op. Ik durf dus eigenlijk niet zo hoog een ladder op om gif in de invliegopening te spuiten. Op 'De Grift' heb ik dat weleens gedaan en dat werkte prima. Met een dag of twee waren alle wespen toen dood. Maar als ze je aanvallen en je staat boven op zo'n ladder, dan kun je nergens heen. Het voordeel van zo'n hooggelegen nest is dat ze nauwelijks in onze eigen tuin komen. Je ziet ze uit de spouwopening wegvliegen, over onze tuin heen.

Wim mailt dat Gerd de Ley wel degelijk een boek met oorspronkelijk Nederlanstalige citaten heeft gemaakt: 'Groot Literair Citatenboek van Nederlandse en Vlaamse Auteurs uit de 19e en 20e Eeuw'. Hij heeft zelf deVlaamse uitgave staan, de Nederlandse is van Loeb (ca. 1995). Wim zegt erbij: 'Overigens, echt gróót is dit citatenboek niet....'. Toch maakt hij mij daar wel nieuwsgierig mee. Ik heb het boek dan ook onmiddellijk via Boekwinkeltjes besteld.

Even over de 'Wimmen' die ik opvoer. Dat zijn er drie en ik schrijf er lang niet altijd een achternaam bij. De ene keer omdat ik dat niet zo belangrijk vind, de andere keer om hun privacy (ten minste een beetje) te beschermen.
De ene Wim is Wim van de Bovenkamp. We hebben elkaar pakweg veertig jaar geleden leren kennen, omdat onze ouders lid waren van dezelfde kegelclub. Eén keer in het jaar mochten de kinderen meekegelen. We zijn elkaar in de loop der tijd wat uit het oog verloren, maar hebben een jaar of drie geleden de draad weer opgepakt. Lidy en Marian (de vouw van Wim) werken bij toeval ook nog eens op dezelfde school.
De andere Wim is Wim Huijser. Hij werkt aan een biografie van Kees Buddingh' en brengt werkenderwijs al een paar jaar boeken van en over Buddingh' op de markt. Wim is o.a. actief in het Buddingh' Genootschap. Twee maanden geleden gaf hij een gastles in mijn VWO3-klassen over Buddingh'. Wim woonde in de vorige eeuw een jaar of negen in Veenendaal en het is niet uitgesloten dat hij er (ooit) weer komt wonen. Om het lekker ingewikkeld te maken heet zijn vrouw óók Marianne.
De derde Wim is Wim Sanders. Oud-buurman van Kees Stip in (het verre) Sellingen. Ook deze Wim is literair actief. Hij heeft een antiquariaat en was bijvoorbeeld betrokken bij het uitgeven van het 'Verzameld werk' van Arie Visser.

Er moeten in huis allerlei klusjes gebeuren. Het is niet anders. Als het geen vakantie is, dan zeg ik: "Dat doen we wel in de vakantie" en als het dan vakantie is, zeg ik: "Dat doen we nu niet, het is nu vakantie". Maar dat is uiteraard niet vol te houden. Vandaar dat we vandaag begonnen zijn het behang in de keuken van de muren te halen.

Op 13 juli plaatste ik een 'Veense literaire canon' op dit weblog. Twintig auteurs die in Veenendaal woonden en/of over Veenendaal schreven. Daar kreeg ik aardig wat reacties op. Positieve met blijken van (h)erkenning, maar uiteraard werden er ook namen gemist in het lijstje. Ik noemde het een literaire canon, dus kookboekenschrijvers e.d. vallen af. Ook de historische vereniging heeft nogal wat schrijvers in de gelederen, maar dat valt ondet kopje historisch en niet onder literair (daarmee zou overigens ook Thoomes afvallen). Ik noemde bij Ed Zwart de tentoonstelling die hij organiseerde waarin hij werk van alle Veenendaalse schrijvers (van kookboeken tot poëzie) liet zien. Een goede tip was: vraag eens aan Ed of hij die namen nog weet. Ik heb het Ed gevraagd en hij bracht me de poster van de tentoonstelling met daarop niet alle, maar wel veel namen. Hier komen ze:

 Namen die ik al had:  Namen die ik nog niet had:  
A.P. de Kleuver
Gerard Reve
Dr. J.G. Thoomes
Rik Valkenburg
W. van Amerongen
J. van Barneveld
M.F. v. Beusekom
R. Bisschop
Martin Brink
H. Diepeveen
R.A. van Genderen
Rob Groenhof
Jac. Hoefnagel
Wim Huijser
Sjoerd de Jong
Daan v.d. Kaaden
Arie Koster
Dinij v.d. Lustgraaf
Margreet v.d. Meeberg
M. Pach
J.F. v.d. Poel
Dhr. Posthumus
Hermine van Schuppen
G.J.M. van Schuppen-Diepeveen
G.C. Speelpenning
T. Stol
Riet Tigchelaar
Ton Valkenburg
Hanneke Zwart

De meeste ken ik, maar niet allemaal. Op te nemen in de canon (op het eerste gezicht, maar ik zal nog wat namen na moeten zoeken): Wim Huijser (hoe kon ik die vergeten, zie boven), Sjoerd de Jong (ik meen dat ik ooit een column van hem in een bundel verhalen heb gevonden), Daan v.d. Kaaden (schreef o.a. een biografie van W.G. v.d. Hulst), T. Stol (schreef een proefschrift over Veenendaal, of is dit weer de categorie historici?), Riet Tigchelaar (schreef een kinderbijbel dacht ik, ook een twijfelgeval).

2 bestellingen: 2 x Bruce Chatwin, Justus van Maurik, Indrukken van een totok, Multatuli, Saidjah en Adinda (bulkboek), M.H. Szekely-Lulofs, De hongertocht van 1911.

29 juli 2008

Vanochtend stonden ineens Suzanne en Gijs weer voor onze neus. Gisteren vertrokken ze naar Italië, maar halverwege Duitsland ging hun auto kapot. Het is ongelooflijk hoeveel pech zij met die auto hebben. Het begint moeite te kosten om de garagehouder te geloven, als hij (iedere keer weer) zegt dat het gewoon pech is en dat het bij iedere auto kan gebeuren. Deze auto heeft intussen meer aan reparaties gekost dan aan aanschaf. En los van de auto is natuurlijk hun vakantie in het water gevallen.

Het beeldscherm van m'n computer was niet meer te repareren. We hebben vandaag daarom een nieuwe gekocht.

Afgelopen zaterdag kocht ik op de boekenmarkt ook een paar lp's. Eén daarvan is 'Spoor 3a' van Paul Marselje. Ik had nooit van hem gehoord, maar de hoes was gesigneerd (handtekening + Haarlem 11-9-82). Dat is op zich al aardig. De plaat is een prettige verrassing. Nederlandstalige luisterliedjes van hemzelf, aangevuld met wat uit het Engels vertaalde nummers:
- De winter is voorbij (= I need you to turn to van Elton John)
- Uur na uur (= To everything there is a season van Pete Seeger)
- Ga zitten, jonge vreemde (= Sit down, young stranger van Gordon Lightfoot)
- Met God op m'n hand (= With God on our side van Bob Dylan)

30 juli 2008

Ik ben bezig een behoorlijk dikke envelop met knipsels Voskuil in te voeren. Véél over 'Het Bureau', maar ook een enkel knipsel over 'Bij nader inzien'. In onderstaand fragment uit een bespreking van 10-08-1963 kun je al bijna de titel 'Bij nader inzien' vervangen door 'Het Bureau':

Als ik eigenlijk weinig over de inhoud van het boek gezegd heb, dan moet dit aan het karakter ervan geweten worden. Er wordt in deze roman over ontzaglijk veel gepraat, maar er gebeurt eigenlijk niet zoveel in. Voor Neerlandici aan de universiteit van Amsterdam kan het een sport zijn na te gaan wie Jan, Piet en Klaas nu eigenlijk in werkelijkheid zijn - velen van hen hebben nu een functie in het universitaire leven - en voor hen heeft het boek wellicht hier en daar een "onthullend" karakter, voor de buitenstaander maakt "Bij nader inzien" toch eerder de indruk van een bar pretentievolle en ook erg langdradige intellectuele streekroman. Want wat is het een beperkt kringetje waar Voskuil zijn lezers binnenvoert! Als Maarten niet bij Klaas op bezoek komt bij wie over Paul gepraat wordt, dan komt Paul wel bij Maarten om over Klaas te spreken. Voor wie informatie wenst over het geestelijk klimaat van een zéér bepaalde kleine groep studenten tussen 1946 en 1953 bevat "Bij nader inzien" wel het één en ander. Maar als roman is het boek hier natuurlijk niet mee gered. (M.L. Nijdam, De Nieuwe Linie, 10-08-1963)

Het behang is van de muren af! Nu gaan we het kozijn achter in de kamer schuren en verven. Het is het enige raamkozijn in de kamer dat (aan de binnenkant) nog de originele bruine beitskleur heeft.

Onlangs stuurde ik iemand gratis een knipsel toe, omdat ik net de dag ervoor met veel plezier een boek van hem had gelezen. Nu biedt hij aan mij (ook weer gratis) een envelop met (voor hem) dubbele knipsels toe te sturen. Dan blijkt het dus geen gift, maar een investering geweest te zijn!

Ik bracht een pakketje voor België naar het postkantoortje op 'De Ellekoot'. Daar kocht ik (het zit in de Bruna) het Literaire juweeltje 'Stikvallei' van Frank Westerman. Ik heb het vanavond ook meteen gelezen (dat kan in de vakantie). Hij kan schrijven: je leest door en bent benieuwd naar de afloop. Het probleem met dit boekje is alleen dat er geen afloop is. Een beetje onbevredigend is dat.

31 juli 2008

De knipsels Voskuil staan er bijna op. Tussendoor een dun envelopje Jan Terlouw. Rindert Kromhout rekent in de Volkskrant van 16-09-1986 genadeloos af met 'Gevangenis met een open deur'. Hij doet dat al in de titel: 'Sekteverhaal Jan Terlouw rijp voor 'Grauwe Griffel'. Om dan te vervolgen met: 'Gevangenis met een open deur van Jan Terlouw is een serieuze kandidaat voor de Grauwe Griffel, de prijs voor het slechtste, met veel pretenties uitgegeven jeugdboek van het jaar. De boeken van Terlouw zijn altijd bestsellers, want de verhalen die hij schrijft zijn spannend en gemakkelijk leesbaar. Doordat de personages die Terlouw ten tonele voert, sjablonen zijn in plaats van levende mensen, kost het de lezer geen moeite die personages te begrijpen. Er zijn schurken en goeierikken. De verhalen lopen altijd goed af en dat geeft de lezer een prettig gevoel nadat hij het boek heeft dichtgeslagen. Ook Terlouws nieuwe boek is weer een (dit keer mislukte) poging tot een spannend verhaal.'

 
Je kunt in je vakantie ver weg gaan om rust te vinden. Maar ik word nergens zo rustig van als een half uurtje zitten of staan bij mijn eigen vijver. Alleen maar kijken. De bloem van de waterlelie is aan zijn laatste dag bezig. Hij is niet meer roze, maar helemaal wit. De draadalg is redelijk onder controle. In de zon zie je de jonge grondels heel goed over het grind op de bodem zwemmen. De eerste jonge goudvisjes kleuren al oranje. Is de maat goudvis daarboven (met prachtige sluierachtige staarten) nou de laatste jonge vis van vorig jaar of de eerste jonge vis van dit jaar? Libellen paren vlak boven het water. Het lijkt erop dat de larven van die libellen in ieder geval de jonge visjes met rust laten. Als dat niet zo is, is het ook niet erg, want er zijn er nog genoeg over.

Het kozijn is geschuurd. Het is er eigenlijk te warm voor. En goed voor mijn longen is al dat stof ook niet. Reden genoeg om nu eerst weer even rustig aan te doen.

De post bracht vandaag 'Groot Literair Citatenboek van Nederlandse en Vlaamse auteurs uit de 19e en 20e eeuw', samengesteld door Gerd de Ley (z.j.). Het is inderdaad door Loeb uitgegeven.160 blz. citaten, gerangschikt per auteur. Achterin zit een trefwoordenregister (9 blz.) en een auteursregister/bronvermelding (36 blz.). Er bestaat dus inderdaad wel zo'n citatenboek met uitsluitend oorspronkelijk Nederlandstalig materiaal. Mijn afwijking is dat ik deze citaten dan onmiddellijk wil vermelden op de diverse auteursbladzijden van Schrijversinfo.

Vanmiddag ben ik even op de fiets naar Van Kooten geweest. Ik wilde het nieuwste deel 'Geheim Dagboek' van Hans Warren halen, voor de boekenbon die ik van Margret kreeg. Het gebeurt niet vaak, maar dit hadden ze niet op voorraad. Het wordt besteld.

Op weg naar Van Kooten maakte ik een kleine omweg langs het Kostverloren. Daar ligt een klein parkje dat vroeger een begraafplaats was. De hekken staan er nog omheen en de resterende grafstenen heeft men in gelid langs het middenpad gelegd. Op één van die stenen zou de naam Stip voorkomen, heb ik me ooit laten vertellen.

     

Het parkje ligt er mooi en uitgestorven bij. Ik vermoed dat veel mensen een begraafplaats toch iets engs vinden en er daarom niet snel overheen gaan wandelen (al ligt er bij enkele bankjes wel veel glas, van bierflesjes zo te zien. Een spontane hangplek?). De namen op de stenen zijn slecht te lezen. Ze zijn verweerd en er liggen veel takjes en bladeren op, nog los van de mos en de klimop die er groeit. Dat maakt het zoeken er niet makkelijker op, maar na een kwartiertje heb ik toch een 'Stip' gevonden.

     

'Familiegraf Stip' staat er. Er liggen twee Cornelissen Stip in, dus de kans dat het voorouders van Kees Stip zijn is bijzonder groot. Ik had pen en papier mee moeten nemen, om de tekst precies te kunnen noteren. Dat moet dan maar een andere keer. Verspreid over het parkje/de begraafplaats staan nog drie graven met een hekje om het graf. Deze graven maken de indruk onderhouden te worden. Zou er in die familiegraven ook nog begraven worden. Op één van de foto's hieronder is achter zo'n graf de Marokkaanse moskee te zien. Zou de gemeente overwogen hebben om hier een islamitische begraafplaats van te maken? Ik had dat wel een goed idee gevonden!

       

 totaal onleesbaar (het bruine spul heb ik al aan de kant geveegd)

totaal overwoekerd

 wél onderhouden

de moskee op de achtergrond

 

door naar Augustus 2008

 


Terug naar weblog
Terug naar de eerste pagina /homepage

Raban - voor tweedehands boeken

Citaten zoeken op trefwoord
Overzicht van trefwoorden
Citaten zoeken op auteur
Overzicht van auteurs
Overzicht van bibliografieën
Andere interessante internet-bladzijden


©2008 Mats Beek, Veenendaal

Schrijf Webmaster


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

eXTReMe Tracker